 |
| Bergoglio legt een krans op het graf van de atheïst en zionist Theodor Herzl. Dit is de grootste schanddaad van een 'Bisschop van Rome' ooit! |
dinsdag 27 mei 2014
Bergoglio spot met Paus Pius X en alle Katholieken
'Kerknet' spuugt in het gezicht van Paus Pius X
Paus Franciscus heeft vanmorgen in Jeruzalem een krans neergelegd bij het graf van Theodor Herzl (1860-1904), de grondlegger van het politieke Zionisme. Het gebaar is niet uitzonderlijk tijdens bezoeken van staats- en regeringsleiders aan Israël. Dat ook de paus een krans neerlegt is opmerkelijk [Dat is wel het minste dat je kan zeggen!]. "Daarmee zet hij een historisch onrecht recht", schrijft het blad 'Israel Hayom'. Hayom spreekt met enige overdrijving zelfs over "een omwenteling in het kerkelijke denken over Israël." [Géén "omwenteling in het kerkelijke denken over Israël", maar enkel in het denken van Bergoglio!]
Theodor Herzl zocht in januari 1904 tijdens een audiëntie met paus Pius X tevergeefs kerkelijke steun voor de oprichting van een joodse staat in het toenmalige Palestina. Volgens zijn persoonlijke dagboek reageerde de paus met de woorden: "De joden hebben onze Heer niet erkend en daarom kunnen wij het joodse volk niet erkennen." Volgens Herzl sprak de paus zich tijdens het treffen tevens uit tegen de oprichting van een seculiere staat in de nieuwe staat Israël, ook al zouden er speciale garanties komen voor de Heilige Plaatsen. Volgens de grondlegger van het Zionisme reageerde paus Pius X destijds: "Indien het Vaticaan de joden niet kan steunen die het christelijke geloof afwijzen, dan kan het nog minder steun geven voor een Israëlische staat die afziet van elke religieuze overtuiging." ['Prachtig' hoe 'Kerknet' zich achter de atheïstische Herzl schaart! Alleen publiceren ze daar bij 'Kerknet' enkel maar een deel van de waarheid op hun website. Het toont in elk geval aan hoezeer 'Kerknet' Paus Pius X en de Katholieke Kerk haat!]
Bron: Kerknet
Enkele bedenkingen:
Door een krans op het graf van de atheïst Herzl te leggen, spuugt Bergoglio in het gezicht van Paus Pius X.
Weten Bergoglio en 'Kerknet' dan niet, dat tijdens de audiëntie van Herzl bij Paus Pius X in 1904, Herzl de ring van Paus Pius X weigerde te kussen? Dit was nochtans volgens het protocol verplicht. Niet écht een goede binnenkomer, zeker niet als je iets wil bekomen van iemand.
Paus Pius X wees zeer terecht de kerkelijke instemming met de atheïstische, zionistische ideologie af!
Maar, door een krans op het graf van Herzl te leggen, spuugt Bergoglio niet alleen in het gezicht van Paus Pius X, maar ook in het gezicht van alle Katholieken, alle Palestijnen, alle Moslims en alle Orthodoxe Joden.
Meteen is duidelijk welke 'religie' Bergoglio wérkelijk aanhangt!
Theodor Herzl zocht in januari 1904 tijdens een audiëntie met paus Pius X tevergeefs kerkelijke steun voor de oprichting van een joodse staat in het toenmalige Palestina. Volgens zijn persoonlijke dagboek reageerde de paus met de woorden: "De joden hebben onze Heer niet erkend en daarom kunnen wij het joodse volk niet erkennen." Volgens Herzl sprak de paus zich tijdens het treffen tevens uit tegen de oprichting van een seculiere staat in de nieuwe staat Israël, ook al zouden er speciale garanties komen voor de Heilige Plaatsen. Volgens de grondlegger van het Zionisme reageerde paus Pius X destijds: "Indien het Vaticaan de joden niet kan steunen die het christelijke geloof afwijzen, dan kan het nog minder steun geven voor een Israëlische staat die afziet van elke religieuze overtuiging." ['Prachtig' hoe 'Kerknet' zich achter de atheïstische Herzl schaart! Alleen publiceren ze daar bij 'Kerknet' enkel maar een deel van de waarheid op hun website. Het toont in elk geval aan hoezeer 'Kerknet' Paus Pius X en de Katholieke Kerk haat!]
Bron: Kerknet
Enkele bedenkingen:
Door een krans op het graf van de atheïst Herzl te leggen, spuugt Bergoglio in het gezicht van Paus Pius X.
Weten Bergoglio en 'Kerknet' dan niet, dat tijdens de audiëntie van Herzl bij Paus Pius X in 1904, Herzl de ring van Paus Pius X weigerde te kussen? Dit was nochtans volgens het protocol verplicht. Niet écht een goede binnenkomer, zeker niet als je iets wil bekomen van iemand.
Paus Pius X wees zeer terecht de kerkelijke instemming met de atheïstische, zionistische ideologie af!
Maar, door een krans op het graf van Herzl te leggen, spuugt Bergoglio niet alleen in het gezicht van Paus Pius X, maar ook in het gezicht van alle Katholieken, alle Palestijnen, alle Moslims en alle Orthodoxe Joden.
Meteen is duidelijk welke 'religie' Bergoglio wérkelijk aanhangt!
Theodor Herzl in zijn eigen woorden: "Een audiëntie bij Paus Pius X (1904)"
On January 26, 1904, Theodor Herzl had an audience with Pope Pius X in the Vatican to seek his support for the Zionist effort to establish a Jewish state in Palestine. He recorded his account of the meeting in his diary. Source: Raphael Patai, The Complete Diaries of Theodor Herzl, translated by Harry Zohn (New York/London: Herzl Press, Thomas Yoseloff, 1960), 1601-1605. The "Lippay" to whom he refers is Count Berthold Dominik Lippay, an Austrian papal portraitist, whom Herzl had met in Venice and who had arranged the audience with the pope.
Yesterday I was with the Pope. The route was already familiar since I had traversed it with Lippay several times.
Past the Swiss lackeys, who looked like clerics, and clerics who looked like lackeys, the Papal officers and chamberlains.
I arrived 10 minutes ahead of time and didn't even have to wait.
I was conducted through numerous small reception rooms to the Pope.
He received me standing and held out his hand, which I did not kiss.
Lippay had told me I had to do it, but I didn't.
I believe that I incurred his displeasure by this, for everyone who visits him kneels down and at least kisses his hand.
[Herzl hield zich niet aan het protocol door de ring van de Paus niet te kussen.
Dit was een zeer zware belediging!]
This hand kiss had caused me a lot of worry. I was quite glad when it was finally out of the way.
He seated himself in an armchair, a throne for minor occasions. Then he invited me to sit down right next to him and smiled in friendly anticipation.
I began:
"Ringrazio Vostra Santità per il favore di m'aver accordato quest'udienza" [I thank Your Holiness for the favor of according me this audience]."
"È un piacere [It is a pleasure]," he said with kindly deprecation.
I apologized for my miserable Italian, but he said:
"No, parla molto bene, signor Commendatore [No, Commander, you speak very well]."
For I had put on for the first time—on Lippay's advice—my Mejidiye ribbon. Consequently the Pope always addressed me as Commendatore.
He is a good, coarse-grained village priest, to whom Christianity has remained a living thing even in the Vatican.
I briefly placed my request before him. He, however, possibly annoyed by my refusal to kiss his hand, answered sternly and resolutely:
"Noi non possiamo favorire questo movimento. Non potremo impedire gli Ebrei di andare a Gerusalemme—ma favorire non possiamo mai. La terra di Gerusalemme se non era sempre santa, è santificata per la vita di Jesu Christo (he did not pronounce it Gesu, but Yesu, in the Venetian fashion). Io come capo della chiesa non posso dirle altra cosa. Gli Ebrei non hanno riconosciuto nostro Signore, perciò non possiamo riconoscere il popolo ebreo [We cannot give approval to this movement. We cannot prevent the Jews from going to Jerusalem—but we could never sanction it. The soil of Jerusalem, if it was not always sacred, has been sanctified by the life of Jesus Christ. As the head of the Church I cannot tell you anything different. The Jews have not recognized our Lord, therefore we cannot recognize the Jewish people]."
[Paus Pius X gaf dus niet zijn goedkeuring aan de zionistische beweging!]
Hence the conflict between Rome, represented by him, and Jerusalem, represented by me, was once again opened up.
At the outset, to be sure, I tried to be conciliatory. I recited my little piece about extraterritorialization, res sacrae extra commercium [holy places removed from business]. It didn't make much of an impression. Gerusalemme, he said, must not get into the hands of the Jews.
"And its present status, Holy Father?"
"I know, it is not pleasant to see the Turks in possession of our Holy Places. We simply have to put up with that. But to support the Jews in the acquisition of the Holy Places, that we cannot do."
I said that our point of departure had been solely the distress of the Jews and that we desired to avoid the religious issues.
"Yes, but we, and I as the head of the Church, cannot do this. There are two possibilities. Either the Jews will cling to their faith and continue to await the Messiah who, for us, has already appeared. In that case they will be denying the divinity of Jesus and we cannot help them. Or else they will go there without any religion, and then we can be even less favorable to them.
"The Jewish religion was the foundation of our own; but it was superseded by the teachings of Christ, and we cannot concede it any further validity. The Jews, who ought to have been the first to acknowledge Jesus Christ, have not done so to this day."
It was on the tip of my tongue to say, "That's what happens in every family. No one believes in his own relatives." But I said instead: "Terror and persecution may not have been the right means for enlightening the Jews."
But he rejoined, and this time he was magnificent in his simplicity:
"Our Lord came without power. Era povero [He was poor]. He came in pace [in peace]. He persecuted no one. He was persecuted.
He was abbandonato [forsaken] even by his apostles. Only later did he grow in stature. It took three centuries for the Church to evolve. The Jews therefore had time to acknowledge his divinity without any pressure. But they haven't done so to this day."
"But, Holy Father, the Jews are in terrible straits. I don't know if Your Holiness is acquainted with the full extent of this sad situation. We need a land for these persecuted people."
"Does it have to be Gerusalemme?"
"We are not asking for Jerusalem, but for Palestine—only the secular land."
"We cannot be in favor of it."
"Does Your Holiness know the situation of the Jews?"
"Yes, from my Mantua days. Jews live there. And I have always been on good terms with Jews. Only the other evening two Jews were here to see me. After all, there are other bonds than those of religion: courtesy and philanthropy. These we do not deny to the Jews. Indeed, we also pray for them: that their minds be enlightened. This very day the Church is celebrating the feast of an unbeliever who, on the road to Damascus, became miraculously converted to the true faith. And so, if you come to Palestine and settle your people there, we shall have churches and priests ready to baptize all of you."
Count Lippay had had himself announced. The Pope permitted him to enter. The Count kneeled, kissed his hand, then joined in the conversation by telling of our "miraculous" meeting in Bauer's Beer Hall in Venice. The miracle was that he had originally planned to spend the night in Padua. As it happened, I had expressed the wish to be allowed to kiss the Holy Father's foot.
At this the Pope made une tête [a long face], for I hadn't even kissed his hand. Lippay went on to say that I had expressed myself appreciatively on Jesus Christ's noble qualities. The Pope listened, now and then took a pinch of snuff, and sneezed into a big red cotton handkerchief. Actually, these peasant touches are what I like best about him and what compels my respect.
In this way Lippay wanted to account for his introducing me, perhaps to excuse it. But the Pope said: "On the contrary, I am glad you brought me the Signor Commendatore."
As to the real business, he repeated what he had told me: Non possumus [We can't]!
Until he dismissed us Lippay spent some time kneeling before him and couldn't seem to get his fill of kissing his hand. Then I realized that the Pope liked this sort of thing. But on parting, too, all I did was to give him a warm hand-squeeze and a low bow.
Duration of the audience: about 25 minutes.
In the Raphael stanze [rooms], where I spent the next hour, I saw a picture of an Emperor kneeling to let a seated Pope put the crown on his head.
That's the way Rome wants it.
Bron: Council of Centers on Jewish-Christian Relations
Yesterday I was with the Pope. The route was already familiar since I had traversed it with Lippay several times.
Past the Swiss lackeys, who looked like clerics, and clerics who looked like lackeys, the Papal officers and chamberlains.
I arrived 10 minutes ahead of time and didn't even have to wait.
I was conducted through numerous small reception rooms to the Pope.
He received me standing and held out his hand, which I did not kiss.
Lippay had told me I had to do it, but I didn't.
I believe that I incurred his displeasure by this, for everyone who visits him kneels down and at least kisses his hand.
[Herzl hield zich niet aan het protocol door de ring van de Paus niet te kussen.
Dit was een zeer zware belediging!]
This hand kiss had caused me a lot of worry. I was quite glad when it was finally out of the way.
He seated himself in an armchair, a throne for minor occasions. Then he invited me to sit down right next to him and smiled in friendly anticipation.
I began:
"Ringrazio Vostra Santità per il favore di m'aver accordato quest'udienza" [I thank Your Holiness for the favor of according me this audience]."
"È un piacere [It is a pleasure]," he said with kindly deprecation.
I apologized for my miserable Italian, but he said:
"No, parla molto bene, signor Commendatore [No, Commander, you speak very well]."
For I had put on for the first time—on Lippay's advice—my Mejidiye ribbon. Consequently the Pope always addressed me as Commendatore.
He is a good, coarse-grained village priest, to whom Christianity has remained a living thing even in the Vatican.
I briefly placed my request before him. He, however, possibly annoyed by my refusal to kiss his hand, answered sternly and resolutely:
"Noi non possiamo favorire questo movimento. Non potremo impedire gli Ebrei di andare a Gerusalemme—ma favorire non possiamo mai. La terra di Gerusalemme se non era sempre santa, è santificata per la vita di Jesu Christo (he did not pronounce it Gesu, but Yesu, in the Venetian fashion). Io come capo della chiesa non posso dirle altra cosa. Gli Ebrei non hanno riconosciuto nostro Signore, perciò non possiamo riconoscere il popolo ebreo [We cannot give approval to this movement. We cannot prevent the Jews from going to Jerusalem—but we could never sanction it. The soil of Jerusalem, if it was not always sacred, has been sanctified by the life of Jesus Christ. As the head of the Church I cannot tell you anything different. The Jews have not recognized our Lord, therefore we cannot recognize the Jewish people]."
[Paus Pius X gaf dus niet zijn goedkeuring aan de zionistische beweging!]
Hence the conflict between Rome, represented by him, and Jerusalem, represented by me, was once again opened up.
At the outset, to be sure, I tried to be conciliatory. I recited my little piece about extraterritorialization, res sacrae extra commercium [holy places removed from business]. It didn't make much of an impression. Gerusalemme, he said, must not get into the hands of the Jews.
"And its present status, Holy Father?"
"I know, it is not pleasant to see the Turks in possession of our Holy Places. We simply have to put up with that. But to support the Jews in the acquisition of the Holy Places, that we cannot do."
I said that our point of departure had been solely the distress of the Jews and that we desired to avoid the religious issues.
"Yes, but we, and I as the head of the Church, cannot do this. There are two possibilities. Either the Jews will cling to their faith and continue to await the Messiah who, for us, has already appeared. In that case they will be denying the divinity of Jesus and we cannot help them. Or else they will go there without any religion, and then we can be even less favorable to them.
"The Jewish religion was the foundation of our own; but it was superseded by the teachings of Christ, and we cannot concede it any further validity. The Jews, who ought to have been the first to acknowledge Jesus Christ, have not done so to this day."
It was on the tip of my tongue to say, "That's what happens in every family. No one believes in his own relatives." But I said instead: "Terror and persecution may not have been the right means for enlightening the Jews."
But he rejoined, and this time he was magnificent in his simplicity:
"Our Lord came without power. Era povero [He was poor]. He came in pace [in peace]. He persecuted no one. He was persecuted.
He was abbandonato [forsaken] even by his apostles. Only later did he grow in stature. It took three centuries for the Church to evolve. The Jews therefore had time to acknowledge his divinity without any pressure. But they haven't done so to this day."
"But, Holy Father, the Jews are in terrible straits. I don't know if Your Holiness is acquainted with the full extent of this sad situation. We need a land for these persecuted people."
"Does it have to be Gerusalemme?"
"We are not asking for Jerusalem, but for Palestine—only the secular land."
"We cannot be in favor of it."
"Does Your Holiness know the situation of the Jews?"
"Yes, from my Mantua days. Jews live there. And I have always been on good terms with Jews. Only the other evening two Jews were here to see me. After all, there are other bonds than those of religion: courtesy and philanthropy. These we do not deny to the Jews. Indeed, we also pray for them: that their minds be enlightened. This very day the Church is celebrating the feast of an unbeliever who, on the road to Damascus, became miraculously converted to the true faith. And so, if you come to Palestine and settle your people there, we shall have churches and priests ready to baptize all of you."
Count Lippay had had himself announced. The Pope permitted him to enter. The Count kneeled, kissed his hand, then joined in the conversation by telling of our "miraculous" meeting in Bauer's Beer Hall in Venice. The miracle was that he had originally planned to spend the night in Padua. As it happened, I had expressed the wish to be allowed to kiss the Holy Father's foot.
At this the Pope made une tête [a long face], for I hadn't even kissed his hand. Lippay went on to say that I had expressed myself appreciatively on Jesus Christ's noble qualities. The Pope listened, now and then took a pinch of snuff, and sneezed into a big red cotton handkerchief. Actually, these peasant touches are what I like best about him and what compels my respect.
In this way Lippay wanted to account for his introducing me, perhaps to excuse it. But the Pope said: "On the contrary, I am glad you brought me the Signor Commendatore."
As to the real business, he repeated what he had told me: Non possumus [We can't]!
Until he dismissed us Lippay spent some time kneeling before him and couldn't seem to get his fill of kissing his hand. Then I realized that the Pope liked this sort of thing. But on parting, too, all I did was to give him a warm hand-squeeze and a low bow.
Duration of the audience: about 25 minutes.
In the Raphael stanze [rooms], where I spent the next hour, I saw a picture of an Emperor kneeling to let a seated Pope put the crown on his head.
That's the way Rome wants it.
Bron: Council of Centers on Jewish-Christian Relations
maandag 26 mei 2014
Wanneer zal Israël opnieuw Pius XII eren?
Het Israël dat paus Franciscus dit weekeinde bezoekt, heeft juist een bijzondere zitting van de Knesset achter de rug.
De Jerusalem Post spreekt van een "unieke gebeurtenis". Het Israëlische parlement bracht vorige week eer aan de nagedachtenis van paus Johannes XXIII, die als diplomaat duizenden Joodse levens redde en als paus een verzoeningsproces met het Jodendom op gang bracht.
Mgr. Roncalli deed zijn werk onder het pausschap van Pius XII, die als geen ander voor de Joden is opgekomen en dus nog veel meer voor hun lof in aanmerking komt. Die heeft hij in eerste instantie ook gekregen. Direct na de oorlog hebben Joodse prominenten van Golda Meir tot Albert Einstein deze paus eer gebracht voor zijn briljante leiderschap.
Dat was mede omdat Stalin in 1945 vanuit Moskou een vuige lastercampagne tegen deze paus op gang had proberen te brengen. Daarbij viel voor het eerst de term 'Hitlers paus'. Maar omdat iedereen nog concreet in herinnering had wat deze paus voor de Joden gedaan had – de opperrabijn van Rome werd zelfs katholiek – viel Stalins laster in onvruchtbare aarde.
Begin jaren zestig probeerde Nikita Chroetsjov het opnieuw. Het KGB-meesterplan was via een toneelstuk de mythe van 'Hitlers paus' opnieuw in omloop te brengen, andere katholieke prelaten als Stepinac en Mindszenty als extreemrechtse antisemieten te brandmerken en katholieken en Joden (die door een theologische polemiek op een bijzondere manier met elkaar verbonden zijn) uit elkaar te spelen.
De KGB maakte gebruik van debutant Rolf Hochhuth, die nog altijd leeft, en nauw verbonden is met Holocaust-ontkenner David Irving. Als regisseur werd Brecht-specialist en communist Erwin Piscator aangezocht. Aan het toneelstuk werd een omvangrijke, door de KGB samengestelde pseudowetenschappelijke appendix toegevoegd, bij wijze van 'verantwoording'. Journalisten – met name de 'kritische' – trapten er massaal in.
Bij het opnieuw in omloop brengen van 'Hitlers paus' was Joeri Andropov (1914-1984) het uitvoerende genie. Andropov wist, aldus Pacepa, hoe je desinformatie zo kunt verspreiden dat die wortel schiet en een eigen leven gaat leiden. Dat is niet alleen met de Pius-mythe zo gegaan, maar geldt voor de marxistische mythologie in zijn geheel. De Sovjet-Unie is dan wel geïmplodeerd, maar een wolk van marxistische fall-out heft zich over het Westen verspreid en doet daar nu op een veelheid van terreinen zijn besmettende werk. We weten haast al niet meer beter. Daar is volgens velen ook de thans om zich heen grijpende genderideologie een voorbeeld van.
Diana West heeft in American Betrayal laten zien hoe al voor de oorlog de regering Roosevelt vergeven was van Sovjet-spionnen. Maar ook de media, horen we nu van Pacepa. Zelfs een journalistiek kopstuk als I.F. Stone blijkt nu slechts een van de vele Sovjet-agenten geweest te zijn. Geen 'complottheorie': de Sovjetarchieven spreken duidelijke taal. Niet alleen Sovjetburgers, ook wijzelf moeten aanvaarden dat ons historisch bewustzijn zwaar gemanipuleerd is. De balans is nog lang niet opgemaakt, de laster en het onrecht nog lang niet hersteld. Maar Israël zou een begin kunnen maken met paus Pius XII.
door Henk Rijkers
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Link:
http://www.katholieknieuwsblad.nl/commentaar/item/5736-wanneer-zal-israel-opnieuw-pius-xii-eren
De Jerusalem Post spreekt van een "unieke gebeurtenis". Het Israëlische parlement bracht vorige week eer aan de nagedachtenis van paus Johannes XXIII, die als diplomaat duizenden Joodse levens redde en als paus een verzoeningsproces met het Jodendom op gang bracht.
Mgr. Roncalli deed zijn werk onder het pausschap van Pius XII, die als geen ander voor de Joden is opgekomen en dus nog veel meer voor hun lof in aanmerking komt. Die heeft hij in eerste instantie ook gekregen. Direct na de oorlog hebben Joodse prominenten van Golda Meir tot Albert Einstein deze paus eer gebracht voor zijn briljante leiderschap.
Dat was mede omdat Stalin in 1945 vanuit Moskou een vuige lastercampagne tegen deze paus op gang had proberen te brengen. Daarbij viel voor het eerst de term 'Hitlers paus'. Maar omdat iedereen nog concreet in herinnering had wat deze paus voor de Joden gedaan had – de opperrabijn van Rome werd zelfs katholiek – viel Stalins laster in onvruchtbare aarde.
Begin jaren zestig probeerde Nikita Chroetsjov het opnieuw. Het KGB-meesterplan was via een toneelstuk de mythe van 'Hitlers paus' opnieuw in omloop te brengen, andere katholieke prelaten als Stepinac en Mindszenty als extreemrechtse antisemieten te brandmerken en katholieken en Joden (die door een theologische polemiek op een bijzondere manier met elkaar verbonden zijn) uit elkaar te spelen.
De KGB maakte gebruik van debutant Rolf Hochhuth, die nog altijd leeft, en nauw verbonden is met Holocaust-ontkenner David Irving. Als regisseur werd Brecht-specialist en communist Erwin Piscator aangezocht. Aan het toneelstuk werd een omvangrijke, door de KGB samengestelde pseudowetenschappelijke appendix toegevoegd, bij wijze van 'verantwoording'. Journalisten – met name de 'kritische' – trapten er massaal in.
Bij het opnieuw in omloop brengen van 'Hitlers paus' was Joeri Andropov (1914-1984) het uitvoerende genie. Andropov wist, aldus Pacepa, hoe je desinformatie zo kunt verspreiden dat die wortel schiet en een eigen leven gaat leiden. Dat is niet alleen met de Pius-mythe zo gegaan, maar geldt voor de marxistische mythologie in zijn geheel. De Sovjet-Unie is dan wel geïmplodeerd, maar een wolk van marxistische fall-out heft zich over het Westen verspreid en doet daar nu op een veelheid van terreinen zijn besmettende werk. We weten haast al niet meer beter. Daar is volgens velen ook de thans om zich heen grijpende genderideologie een voorbeeld van.
Diana West heeft in American Betrayal laten zien hoe al voor de oorlog de regering Roosevelt vergeven was van Sovjet-spionnen. Maar ook de media, horen we nu van Pacepa. Zelfs een journalistiek kopstuk als I.F. Stone blijkt nu slechts een van de vele Sovjet-agenten geweest te zijn. Geen 'complottheorie': de Sovjetarchieven spreken duidelijke taal. Niet alleen Sovjetburgers, ook wijzelf moeten aanvaarden dat ons historisch bewustzijn zwaar gemanipuleerd is. De balans is nog lang niet opgemaakt, de laster en het onrecht nog lang niet hersteld. Maar Israël zou een begin kunnen maken met paus Pius XII.
door Henk Rijkers
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Link:
http://www.katholieknieuwsblad.nl/commentaar/item/5736-wanneer-zal-israel-opnieuw-pius-xii-eren
Metropoliet Hilarion, van de Russisch-orthodoxe kerk, zegt: "De oecumenische patriarch van Constantinopel Bartholomeus vertegenwoordigt niet alle orthodoxen."
Paus Franciscus en de Oecumenische patriarch herdenken zondag, omstreeks 18 uur Belgische tijd, de historische omarming van paus Paulus VI en de oecumenische patriarch Athenagoras. Die omarming, die ook de directe aanleiding is voor het pausbezoek van dit weekend, gaf de aanzet voor de beëindiging van vijandschap en wederzijdse excommunicaties, sinds de breuk tussen de kerk van oost en west in 1054.
Maar Metropoliet Hilarion, die voor de Russisch-orthodoxe kerk verantwoordelijk is voor de relaties met de andere christelijke Kerken, maakte donderdag alvast duidelijk dat de patriarch van Constantinopel 'slechts ten persoonlijke titel en niet namens de orthodoxen wereldwijd' de paus zal omarmen. De Russische Metropoliet erkent dat de patriarch van Constantinopel de 'eerste' van de orthodoxe patriarchen is. "Maar dat primaatschap kan hij slechts uitoefenen indien de andere orthodoxe patriarchen hem daartoe uitdrukkelijk het mandaat geven. Indien dat niet het geval is, dan is hij slechts vertegenwoordiger van zijn eigen kerk, het patriarchaat van Constantinopel."
Bron: Kerknet
De domme acties van Bergoglio hebben het grote voordeel, dat heel veel vuil en intrige van de voorbije 100 jaar komt bovendrijven.
Niet alleen de Katholieke Kerk kampt, vooral sinds het Tweede Vaticaans Concilie, met een existentiële crisis, maar ook de Orthodoxen. De patronen, de oorzaken en de machinaties achter de schermen zijn zeer gelijklopend!
Zowel de Britten, Amerikanen, Grieken en Turken, maar ook het Vaticaan houden de fictie van het Patriarchaat van Constantinopel overeind. De ontmoeting tussen Patriarch Bartholomeus en Bergoglio dient natuurlijk om deze fictie in het Westen te bevestigen. Vergelijk de ontmoetingen tussen de Paus en de Dalai Lama. Deze laatste stelt natuurlijk niets voor, maar wordt o.a. door de pausen opgehyped om er een 'belangrijke' religieuze leider van te maken, enkel maar om de Chinezen te vervelen.
Het Patriarchaat van Constantinopel is al eeuwenlang de politieke speelbal van het Ottomaanse Rijk, de Franse ('katholieke') en de Britse (anglicaanse) ambassades in Constantinopel. Na de Eerste Wereldoorlog werd het Patriarchaat van Constantinopel dé speelbal van de Britten. Zij plaatsen in de jaren '20 van de vorige eeuw de vrijmetselaar 'Patriarch' Meletius IV van Constantinopel op de 'troon'.
Meletius IV van Constantinopel weigerde de Heilige Patriarch Tichon van Moskou te erkennen en promootte liever de schismatieke en vernieuwde 'Levende kerk' van de atheïsten. Onder Meletius IV werd ook een vernieuwde en heterodoxe kalender ingevoerd en werd er een agressief programma van 'modernisme' in de Griekse deelkerken opgelegd.
Na de Tweede Wereldoorlog en de tanende macht van de Britten, namen natuurlijk de Verenigde Staten van Amerika het heft van de Britten over. De Amerikanen schakelden de Patriarch van Constantinopel in, in een poging om de Oekraïens-orthodoxe kerk van de Russisch-orthodoxe kerk los te koppelen. De Amerikaanse invloed was ook merkbaar bij het zogenaamde 'Sourozh-schisma' van 2006. Zelfs in de Britse kranten kon men lezen, dat ex-anglicanen zich beter onder het gezag van het Patriarchaat van Constantinopel konden voegen, dan onder het gezag van het Patriarchaat van Moskou. Het Patriarchaat van Constantinopel was namelijk, net zoals de post-conciliaire katholieke kerk, 'pro-oecumene', 'pro-westers' en 'pro-Amerikaans'.
Het is duidelijk, dat de authentieke, orthodoxe traditie bewaard werd door het Russisch-orthodoxe kerk, samen met de Poolse en Tsjechische orthodoxe kerken, het Servische Patriarchaat, het Georgische Patriarchaat en het orthodoxe Patriarchaat van Jeruzalem. Zij vertegenwoordigen bijna 85% van de Orthodoxe wereld.
Aan de andere kant hebben we dan de pro-westerse Griekse Patriarchaten, de Patriarchaten uit het Midden-Oosten en uit de Balkan én het Patriarchaat van Constantinopel. Deze 'kerken' worden meedogenloos uitgebuit door de Verenigde Staten van Amerika én de Europese Unie, die haar uiterste best doet om in deze 'kerken' een pro-westerse variant van de Orthodoxie op te leggen
Bron: Orthodox England
Link:
http://orthodoxengland.org.uk/wikileaks.htm
Maar Metropoliet Hilarion, die voor de Russisch-orthodoxe kerk verantwoordelijk is voor de relaties met de andere christelijke Kerken, maakte donderdag alvast duidelijk dat de patriarch van Constantinopel 'slechts ten persoonlijke titel en niet namens de orthodoxen wereldwijd' de paus zal omarmen. De Russische Metropoliet erkent dat de patriarch van Constantinopel de 'eerste' van de orthodoxe patriarchen is. "Maar dat primaatschap kan hij slechts uitoefenen indien de andere orthodoxe patriarchen hem daartoe uitdrukkelijk het mandaat geven. Indien dat niet het geval is, dan is hij slechts vertegenwoordiger van zijn eigen kerk, het patriarchaat van Constantinopel."
Bron: Kerknet
De domme acties van Bergoglio hebben het grote voordeel, dat heel veel vuil en intrige van de voorbije 100 jaar komt bovendrijven.
Niet alleen de Katholieke Kerk kampt, vooral sinds het Tweede Vaticaans Concilie, met een existentiële crisis, maar ook de Orthodoxen. De patronen, de oorzaken en de machinaties achter de schermen zijn zeer gelijklopend!
Wikileaks bevestigt de Amerikaanse invloed op het Patriarchaat van Constantinopel
Volgens Wikileaks waarschuwde Patriarch Bartholomeus van Constantinopel de Britten en de Amerikanen, dat indien de Turkse regering het patriarchaat zou opheffen, dat dan het vacuüm opgevuld zou worden door de Russisch-orthodoxe kerk. In feite stelt het Patriarchaat van Constantinopel niets voor. Het heeft enkel zeggenschap over de Orthodoxen in 'Turkije' en heeft het, in theorie, ook nog zeggenschap over de Heilige Berg Athos.Zowel de Britten, Amerikanen, Grieken en Turken, maar ook het Vaticaan houden de fictie van het Patriarchaat van Constantinopel overeind. De ontmoeting tussen Patriarch Bartholomeus en Bergoglio dient natuurlijk om deze fictie in het Westen te bevestigen. Vergelijk de ontmoetingen tussen de Paus en de Dalai Lama. Deze laatste stelt natuurlijk niets voor, maar wordt o.a. door de pausen opgehyped om er een 'belangrijke' religieuze leider van te maken, enkel maar om de Chinezen te vervelen.
Het Patriarchaat van Constantinopel is al eeuwenlang de politieke speelbal van het Ottomaanse Rijk, de Franse ('katholieke') en de Britse (anglicaanse) ambassades in Constantinopel. Na de Eerste Wereldoorlog werd het Patriarchaat van Constantinopel dé speelbal van de Britten. Zij plaatsen in de jaren '20 van de vorige eeuw de vrijmetselaar 'Patriarch' Meletius IV van Constantinopel op de 'troon'.
Meletius IV van Constantinopel weigerde de Heilige Patriarch Tichon van Moskou te erkennen en promootte liever de schismatieke en vernieuwde 'Levende kerk' van de atheïsten. Onder Meletius IV werd ook een vernieuwde en heterodoxe kalender ingevoerd en werd er een agressief programma van 'modernisme' in de Griekse deelkerken opgelegd.
Na de Tweede Wereldoorlog en de tanende macht van de Britten, namen natuurlijk de Verenigde Staten van Amerika het heft van de Britten over. De Amerikanen schakelden de Patriarch van Constantinopel in, in een poging om de Oekraïens-orthodoxe kerk van de Russisch-orthodoxe kerk los te koppelen. De Amerikaanse invloed was ook merkbaar bij het zogenaamde 'Sourozh-schisma' van 2006. Zelfs in de Britse kranten kon men lezen, dat ex-anglicanen zich beter onder het gezag van het Patriarchaat van Constantinopel konden voegen, dan onder het gezag van het Patriarchaat van Moskou. Het Patriarchaat van Constantinopel was namelijk, net zoals de post-conciliaire katholieke kerk, 'pro-oecumene', 'pro-westers' en 'pro-Amerikaans'.
Het is duidelijk, dat de authentieke, orthodoxe traditie bewaard werd door het Russisch-orthodoxe kerk, samen met de Poolse en Tsjechische orthodoxe kerken, het Servische Patriarchaat, het Georgische Patriarchaat en het orthodoxe Patriarchaat van Jeruzalem. Zij vertegenwoordigen bijna 85% van de Orthodoxe wereld.
Aan de andere kant hebben we dan de pro-westerse Griekse Patriarchaten, de Patriarchaten uit het Midden-Oosten en uit de Balkan én het Patriarchaat van Constantinopel. Deze 'kerken' worden meedogenloos uitgebuit door de Verenigde Staten van Amerika én de Europese Unie, die haar uiterste best doet om in deze 'kerken' een pro-westerse variant van de Orthodoxie op te leggen
Bron: Orthodox England
Link:
http://orthodoxengland.org.uk/wikileaks.htm
 |
| Patriarch Bartholomeus van Constantinopel en Obama |
Paus Paulus VI en Patriarch Athenagoras en de monniken van de Berg Athos
1. Over de niet-erkende opheffing van de excommunicaties in 1964
De Metropoliet van de Russisch-orthodoxe kerk beschuldigde in 1965 Patriarch Athenagoras van verraad en het feit dat Athenagoras naar schisma neigde!
December 1965
May such treason against Orthodoxy not enter between us.
We sincerely ask Your Holiness to put an end to the confusion, because the way you have chosen to follow, even if it would bring you to a union with the Roman Catholics, would provoke a schism in the Orthodox world. Surely even many of your spiritual children will prefer faithfulness to Orthodoxy instead of the idea of a compromising union with the heterodox without their full harmony with us in the truth.
Asking for your prayers, I am your Holiness' humble servant,
+ Metropolitan PHILARET
President of the Synod of Bishops of the Russian
Orthodox Church Outside of Russia
Bron: Orthodox Christian Information Center
Link:
http://orthodoxinfo.com/ecumenism/philaret_lifting.aspx
2. Over de excommunicatie van Athenagoras door de monniken van de Berg Athos
De monastieke gemeenschap van de Berg Athos ressorteert onder de directe geestelijke bevoegdheid van de Oecumenische Patriarch van Constantinopel. Echter, na de ontmoeting tussen Paus Paulus VI en Patriarch Athenagoras, heeft het Esphigmenou-klooster, samen met andere kloosters van de Berg Athos, de Oecumenische Patriarch Athenagoras van Constantinopel beschuligd van 'oecumenisme'. De monniken weigerden nog langer Patriarch Athenagoras te erkennen, hetgeen in zijn excommunicatie resulteerde.Bron: Esphigmenou Monastery
Link:
http://en.wikipedia.org/wiki/Esphigmenou_Monastery
Controversy
3. Meer informatie:
Link:http://www.trueorthodoxy.org/heretics_world_orthodoxy_athenagoras.shtml
Zo doen de post-conciliaire pausen en Bergoglio dus aan 'oecumene'!
 |
| Ook hier duikt Augustin 'Kardinaal' Bea S.J. weer op... |
4. Over de ware aard van Patriarch Bartholomeus van Constantinopel
De relatie tussen de monniken van het Esphigmenou-klooster en het Oecumenisch Patriarchaat onder Patriarch Bartholomeus verslechterde nog verder in 2002. De Oecumenisch Patriarch Bartholomeus I van Constantinopel verklaarde ze toen als zijnde in schisma van de Orthodoxe kerk, terwijl de monniken hem eerder ook al geëxcommuniceerd hadden.Aangezien de Grondwet van Griekenland verbiedt dat schismatiekers op de Berg Athos wonen, werden de monniken van het Esphigmenou-klooster door een rechtbank van Thessaloniki verplicht om uit het klooster te vertrekken, hetgeen ze natuurlijk weigerden.
In 2013 probeerde de Oecumenisch Patriarch Bartholomeus I van Constantinopelnog een keer om de monniken met geweld uit het Esphigmenou-klooster te verdijven. Eerst werden de monniken maandenlang door de Griekse politie uitgehongerd. Maar, deze werden in het geheim bevoorraad. Toen de uithongering niet tot het gewenste resultaat leidde, zette de Griekse politie de oproerpolitie in. Uiteindelijk zou ook deze actie mislukken.
Pikant detail: indien de Griekse regering de monniken uit het Esphigmenou-klooster zou verdrijven, dan zou de Europese Unie een subsidie van 500.000 Euro goedkeuren om het klooster te restaureren.
Over Judassen gesproken!
Bron: Vatican Insider
Link:
http://vaticaninsider.lastampa.it/en/world-news/detail/articolo/grecia-greece-grecia-26846/
http://www.esphigmenou.com/
http://www.timeslive.co.za/world/2013/07/29/greek-monks-petrol-bomb-bailiffs
Het grote bedrog van vrijmetselaar en president Harry S. Truman en oecumenisch 'Patriach' Athenagoras; de agent van Amerika...
From 1932 to 1948, the date of his elevation to the Ecumenical throne, Athenagoras was Orthodox Archbishop of America. [Athenagoras was de Orthodoxe Patriarch in Amerika]
President Truman, a personal friend of Athenagoras, is known to have pressed him to accept the Patriarchate as a step towards Christian unity in the face of Communism. (The day I was received by him the Patriarch had three books by Truman on the desk in his private study.) [Truman en Athenagoras waren goede vrienden van mekaar.]
Bron: The Tablet - Page 5, 11th January 1964
Link:
http://archive.thetablet.co.uk/article/11th-january-1964/5/athenagoras-and-the-phanar
On November 1, 1948, Athenagoras was elected Ecumenical Patriarch. On January 26, 1949 he would fly to his new home in Air Force One (then called the Sacred Cow), lent to him by President Truman. Some have speculated that this was a signal that the American government somehow approved of Athenagoras' election or had been involved in pushing his candidacy.
Dus, Athenagoras werd met het presidentiële vliegtuig van Amerika naar Istanboel overgevlogen!
Vergelijk dit met Ayatollah Khomeini!
Then in October 1958, John XXIII was elected. Three months into his pontificate he announced the convocation of an Ecumenical Council: Vatican II. The world was shocked, including the Orthodox world. No one knew what to expect. Athenagoras would respond by sending Archbishop Iakovos ( who was on his way to enthronement as primate of the Greek Orthodox Archdiocese 1 April 1959) to Rome to meet Pope John.
Was het tweede Vaticaans Concilie toeval? Werden we bedrogen???
On March 17, the two would meet. It was the first meeting between a representative of the Ecumenical Patriarchate and the Bishop of Rome since May 1547. One month later, a representative of the Pope would be in Constantinople meeting Athenagoras (Stormon p. 9).
One of the great issues was whether or not the Orthodox Churches would send observers to Vatican II. We did not send them to the session in 1963. But after regular contacts with the Orthodox churches, we agreed to send observers to the third and fourth sessions in 1964 and 1965 respectively.
We shouldn't underestimate the significance of these times and moments. Two churches had not only been separated sine 1054, there had been no formal contact in over 400 years. In 1963, Pope Paul wrote a handwritten letter to Patriarch Athenagoras. The last time this had been done was in 1584 when Pope Gregory XIII informed Patriarch Jeremiah II about reform of the calendar (Stormon, p. 9).
By 1963 the contacts between Rome and Constantinople were becoming more and more regular. It was time for the heads of the Churches to meet - to look at one another, reminiscent Athenagoras' early years.
In Decemeber of that year, Pope Paul announced that he would visit the Holy Land in early 1964. Athenagoras, announcing the news in Constantinople stated that is would be an act of divine providence if the heads of the Churches could meet in Jerusalem to pray together at the Holy Sites. On January 5, 1964 Athenagoras and Paul VI would meet on the Mount of Olives.
Emotions ran high. Letters between the Pope and Patriarch continually express the joy of the meeting. A real breakthrough had been made. There were Orthodox observers at Vatican II, including Metropolitan Maximos of Pittsburgh, a young priest at the time.
Over the next year, delegations from the two sides studied the matter and concluded that the anathemas of 1054 were not acts excommunicating churches from one another, but individuals [Dat is na 1.000 jaar dan nog maar de vraag...].
These acts could be overturned or as the Orthodox decree of 7 December 1965 would put it, "remove them from the memory of the Church." Simultaneously in Rome, Paul VI did the same. While we should not underestimate its effect. Neither did Athenagoras or Pope Paul VI. The joint declaration includes these words: "Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I together with his Synod are aware that this gesture, expressive of justice and mutual forgiveness, cannot be sufficient to put an end to the subjects of difference ancient or more recent, which still exist between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church..." (Stormon, p. 128).
Bron: The Orthodox Institute
Link:
http://www.orthodoxinstitute.org/athenagoras.html
President Truman, a personal friend of Athenagoras, is known to have pressed him to accept the Patriarchate as a step towards Christian unity in the face of Communism. (The day I was received by him the Patriarch had three books by Truman on the desk in his private study.) [Truman en Athenagoras waren goede vrienden van mekaar.]
Bron: The Tablet - Page 5, 11th January 1964
Link:
http://archive.thetablet.co.uk/article/11th-january-1964/5/athenagoras-and-the-phanar
The Orthodox Institute
On November 1, 1948, Athenagoras was elected Ecumenical Patriarch. On January 26, 1949 he would fly to his new home in Air Force One (then called the Sacred Cow), lent to him by President Truman. Some have speculated that this was a signal that the American government somehow approved of Athenagoras' election or had been involved in pushing his candidacy.
Dus, Athenagoras werd met het presidentiële vliegtuig van Amerika naar Istanboel overgevlogen!
Vergelijk dit met Ayatollah Khomeini!
 |
| De terugkeer van Khomeini uit Parijs (Teheran, 1 februari 1979). Khomeini wordt door de piloot van het Air France toestel de trap af geholpen. |
Then in October 1958, John XXIII was elected. Three months into his pontificate he announced the convocation of an Ecumenical Council: Vatican II. The world was shocked, including the Orthodox world. No one knew what to expect. Athenagoras would respond by sending Archbishop Iakovos ( who was on his way to enthronement as primate of the Greek Orthodox Archdiocese 1 April 1959) to Rome to meet Pope John.
Was het tweede Vaticaans Concilie toeval? Werden we bedrogen???
On March 17, the two would meet. It was the first meeting between a representative of the Ecumenical Patriarchate and the Bishop of Rome since May 1547. One month later, a representative of the Pope would be in Constantinople meeting Athenagoras (Stormon p. 9).
One of the great issues was whether or not the Orthodox Churches would send observers to Vatican II. We did not send them to the session in 1963. But after regular contacts with the Orthodox churches, we agreed to send observers to the third and fourth sessions in 1964 and 1965 respectively.
We shouldn't underestimate the significance of these times and moments. Two churches had not only been separated sine 1054, there had been no formal contact in over 400 years. In 1963, Pope Paul wrote a handwritten letter to Patriarch Athenagoras. The last time this had been done was in 1584 when Pope Gregory XIII informed Patriarch Jeremiah II about reform of the calendar (Stormon, p. 9).
By 1963 the contacts between Rome and Constantinople were becoming more and more regular. It was time for the heads of the Churches to meet - to look at one another, reminiscent Athenagoras' early years.
In Decemeber of that year, Pope Paul announced that he would visit the Holy Land in early 1964. Athenagoras, announcing the news in Constantinople stated that is would be an act of divine providence if the heads of the Churches could meet in Jerusalem to pray together at the Holy Sites. On January 5, 1964 Athenagoras and Paul VI would meet on the Mount of Olives.
Emotions ran high. Letters between the Pope and Patriarch continually express the joy of the meeting. A real breakthrough had been made. There were Orthodox observers at Vatican II, including Metropolitan Maximos of Pittsburgh, a young priest at the time.
Over the next year, delegations from the two sides studied the matter and concluded that the anathemas of 1054 were not acts excommunicating churches from one another, but individuals [Dat is na 1.000 jaar dan nog maar de vraag...].
These acts could be overturned or as the Orthodox decree of 7 December 1965 would put it, "remove them from the memory of the Church." Simultaneously in Rome, Paul VI did the same. While we should not underestimate its effect. Neither did Athenagoras or Pope Paul VI. The joint declaration includes these words: "Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I together with his Synod are aware that this gesture, expressive of justice and mutual forgiveness, cannot be sufficient to put an end to the subjects of difference ancient or more recent, which still exist between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church..." (Stormon, p. 128).
Bron: The Orthodox Institute
Link:
http://www.orthodoxinstitute.org/athenagoras.html
"Greek Americans: Struggle and Success" door Peter C. Moskos & Charles C. Moskos
 |
| Athenagoras zei dat Truman door God gezonden was. Niet slecht voor een vrijmetselaar! |
"The secret anti-communist pan-religious coalition in Europe and the Middle East"
Often underappreciated by many historians is the fact that containment under Truman, as well as Presidents Eisenhower and Kennedy, had a strong religious dimension, which operated in two ways. First, it helped define the lines of the global struggle against communism by dividing the world into “moral, God-loving nations” to be led by the US, and the forces of atheism and irreligion controlled by the “Godless Soviet Union.” Second, religion not only provided a valuable instrument in containing the expansion of communism, it encouraged the internal collapse of the Soviet Union. Indeed, Truman saw religion as a powerful tool to undermine faith in the Soviet system and to bring about its eventual downfall.
Because the dominant religion in the Soviet Union and much of the East Bloc was Orthodox Christianity, the American foreign policy establishment developed for the first time an active interest in the Orthodox Churches of Europe and the Eastern Mediterranean. However, since the Orthodox Church in Russia was captive to the Soviet state, Truman necessarily had to look elsewhere to enlist Orthodoxy in his initiative for a pan-religious coalition against communism, an effort that actually went beyond the rhetorical level to the operational level with the participation of the Anglican Church and the Vatican by late 1947.
It is remarkable, and perhaps intriguing, that at the moment the Ecumenical Patriarchate of Constantinople became the centerpiece of Truman’s plan to bring the Orthodox world into his pan-religious coalition, an American citizen became Patriarch. On November 1, 1948, the Church’s Holy Synod in Constantinople elected Athenagoras, the Archbishop of the then Greek Orthodox Archdiocese of North and South America, to become the Ecumenical Patriarch of Constantinople. A longtime personal friend of President Franklin Roosevelt, and someone who had also forged a close relationship with President Truman, Athenagoras’ candidacy for Patriarch had enjoyed the active support, and some new evidence suggests possible involvement, of the Truman administration.
In a June 1949 communication to State Department officer Myron Taylor [!!!] (the senior US diplomat who, while officially serving as the president’s representative to the Vatican [!!!], was actually responsible for coordinating the secret anti-communist pan-religious coalition in Europe and the Middle East [!!!]), Truman singled out Patriarch Athenagoras I for special praise: “It is well that the forces of Christianity and democracy have such a staunch advocate and defender as he. He is indeed in a position to exercise great influence in his exalted station in Istanbul.”
One of the most popular vignettes in Greek-American history that speaks to the disconnection between enduring myths and accurate historical understanding relates to the end of Athenagoras’ tenure as Archbishop in the Americas and the beginning of his primacy as Patriarch in Constantinople. In January 1949, Athengaros was flown to Istanbul aboard Truman’s presidential airplane to assume his position as Ecumenical Patriarch. Despite the popular, almost folkloric, account and interpretation of this event, Truman’s extraordinary gesture was not a function of his sentimentality or respect for Athenagoras, both of which, incidentally, were genuine.
Instead, this was a measured action taken by a president who viewed Athenagoras and the Patriarchate as influential and crucial partners in the furtherance of US international interests and humanitarian values in the world struggle against communism. Truman’s unprecedented display of presidential goodwill was not intended merely as a personal expression of mutual friendship and regard for Athenagoras, but as a clear indication of Washington’s value of and support for the Patriarchate—a strong diplomatic message Truman sought to send to both Ankara and Moscow.
President Truman often emphasized the pro-American convictions of Patriarch Athenagoras and the importance and influence of the Ecumenical Patriarchate, along with the Greek Orthodox community in the US, as vital to American foreign policy objectives. Indeed, Truman saw the Patriarchate and Athenagoras as crucial to bolstering the pro-Western resolve of both Greece and Turkey, as well as to promoting stability in the Middle East.
Indeed, the Truman administration was especially alarmed by the apparent inroads Moscow was making with Orthodox populations throughout the Middle East. As a result, Washington viewed the Ecumenical Patriarchate of Constantinople as an important counterweight—given its revered position among the other three ancient Eastern Sees of Alexandria, Antioch, and Jerusalem—against radicalization in the Arab lands. Truman’s foreign policy valued and deliberately emphasized the ecumenical status of the Patriarchate of Constantinople—as the first Patriarchal See among equals, enjoying spiritual aegis over all Orthodox Churches—as a means to foil Moscow’s politically-driven efforts to project the Church of Russia as a global rival to Constantinople.
It is remarkable that in today’s post-Cold War landscape some of these same issues, but now in different and more complex incarnations, continue to challenge US foreign policy in the Eastern Mediterranean and Russia [!!!]. Although, it appears that effective responses to these problems are more illusive than ever, this seemingly intractable condition could be mitigated if Washington were to once again recognize the important international and constructive moral role the Ecumenical Patriarchate of Constantinople has played in the past and, if freed from Turkish persecution, could play in the future.
Dr. Alexandros K. Kyrou is Professor of History at Salem State University, where he teaches on the Balkans, Byzantium, and the Ottoman Empire.
Bron: Blogs.goarch.org
Link:
http://blogs.goarch.org/faith-matters/-/asset_publisher/tUmbfp99LIBt/blog/truman-athenagoras-and-world-orthodoxy-an-historical-alternative-to-current-us-relations-with-constantinople-part-two
Because the dominant religion in the Soviet Union and much of the East Bloc was Orthodox Christianity, the American foreign policy establishment developed for the first time an active interest in the Orthodox Churches of Europe and the Eastern Mediterranean. However, since the Orthodox Church in Russia was captive to the Soviet state, Truman necessarily had to look elsewhere to enlist Orthodoxy in his initiative for a pan-religious coalition against communism, an effort that actually went beyond the rhetorical level to the operational level with the participation of the Anglican Church and the Vatican by late 1947.
It is remarkable, and perhaps intriguing, that at the moment the Ecumenical Patriarchate of Constantinople became the centerpiece of Truman’s plan to bring the Orthodox world into his pan-religious coalition, an American citizen became Patriarch. On November 1, 1948, the Church’s Holy Synod in Constantinople elected Athenagoras, the Archbishop of the then Greek Orthodox Archdiocese of North and South America, to become the Ecumenical Patriarch of Constantinople. A longtime personal friend of President Franklin Roosevelt, and someone who had also forged a close relationship with President Truman, Athenagoras’ candidacy for Patriarch had enjoyed the active support, and some new evidence suggests possible involvement, of the Truman administration.
In a June 1949 communication to State Department officer Myron Taylor [!!!] (the senior US diplomat who, while officially serving as the president’s representative to the Vatican [!!!], was actually responsible for coordinating the secret anti-communist pan-religious coalition in Europe and the Middle East [!!!]), Truman singled out Patriarch Athenagoras I for special praise: “It is well that the forces of Christianity and democracy have such a staunch advocate and defender as he. He is indeed in a position to exercise great influence in his exalted station in Istanbul.”
One of the most popular vignettes in Greek-American history that speaks to the disconnection between enduring myths and accurate historical understanding relates to the end of Athenagoras’ tenure as Archbishop in the Americas and the beginning of his primacy as Patriarch in Constantinople. In January 1949, Athengaros was flown to Istanbul aboard Truman’s presidential airplane to assume his position as Ecumenical Patriarch. Despite the popular, almost folkloric, account and interpretation of this event, Truman’s extraordinary gesture was not a function of his sentimentality or respect for Athenagoras, both of which, incidentally, were genuine.
Instead, this was a measured action taken by a president who viewed Athenagoras and the Patriarchate as influential and crucial partners in the furtherance of US international interests and humanitarian values in the world struggle against communism. Truman’s unprecedented display of presidential goodwill was not intended merely as a personal expression of mutual friendship and regard for Athenagoras, but as a clear indication of Washington’s value of and support for the Patriarchate—a strong diplomatic message Truman sought to send to both Ankara and Moscow.
President Truman often emphasized the pro-American convictions of Patriarch Athenagoras and the importance and influence of the Ecumenical Patriarchate, along with the Greek Orthodox community in the US, as vital to American foreign policy objectives. Indeed, Truman saw the Patriarchate and Athenagoras as crucial to bolstering the pro-Western resolve of both Greece and Turkey, as well as to promoting stability in the Middle East.
Indeed, the Truman administration was especially alarmed by the apparent inroads Moscow was making with Orthodox populations throughout the Middle East. As a result, Washington viewed the Ecumenical Patriarchate of Constantinople as an important counterweight—given its revered position among the other three ancient Eastern Sees of Alexandria, Antioch, and Jerusalem—against radicalization in the Arab lands. Truman’s foreign policy valued and deliberately emphasized the ecumenical status of the Patriarchate of Constantinople—as the first Patriarchal See among equals, enjoying spiritual aegis over all Orthodox Churches—as a means to foil Moscow’s politically-driven efforts to project the Church of Russia as a global rival to Constantinople.
It is remarkable that in today’s post-Cold War landscape some of these same issues, but now in different and more complex incarnations, continue to challenge US foreign policy in the Eastern Mediterranean and Russia [!!!]. Although, it appears that effective responses to these problems are more illusive than ever, this seemingly intractable condition could be mitigated if Washington were to once again recognize the important international and constructive moral role the Ecumenical Patriarchate of Constantinople has played in the past and, if freed from Turkish persecution, could play in the future.
Dr. Alexandros K. Kyrou is Professor of History at Salem State University, where he teaches on the Balkans, Byzantium, and the Ottoman Empire.
Bron: Blogs.goarch.org
Link:
http://blogs.goarch.org/faith-matters/-/asset_publisher/tUmbfp99LIBt/blog/truman-athenagoras-and-world-orthodoxy-an-historical-alternative-to-current-us-relations-with-constantinople-part-two
Dit is niet meer ernstig!
 |
| President Harry S. Truman en oecumenisch 'Patriach' Athenagoras; de agent van Amerika |
 |
| Twee kussende Amerikanen |
 |
| 'Paus' Paulus VI en een Amerikaans ambtenaartje |
Kerknet: "Twee Grieks-Orthodoxe kerkleiders beschuldigen paus van ketterij"
Twee Grieks-orthodoxe kerkleiders hebben paus Franciscus in een 89 pagina's tellende brief aangemaand het pad naar het ware orthodoxe geloof, waarvan de paus zich volgens hen steeds sterker lijkt te verwijderen, terug te vinden. De metropolieten Andreas van Dryinoupolis en Seraphin van Pyreus benadrukken dat zij hun vermanende brief 'uit liefde' schrijven. Tegelijk beklemtonen zij dat het orthodoxe geloof en pausschap onverzoenbaar zijn.
Zij baseren hun aanklacht op de traditionele meningsverschillen tussen de katholieke en de orthodoxe Kerk, onder meer over het primaatschap van de paus. Maar er wordt eveneens verwezen naar handelingen van de paus, zoals het verlenen van een aflaat via Twitter of de zegening van een motor van Harley Davidson. Metropoliet Seraphin, een bekend tegenstander van elke toenadering met de katholieke Kerk, uitte in 2012 al eens een serie gelijkaardige beschuldigingen tegen paus Benedictus XVI (2005-2013).
Bron: KerkNet/I.Media
Link:
http://www.kerknet.be/actua/nieuws_detail.php?nieuwsID=122354
Link naar Vatican Insider:
http://vaticaninsider.lastampa.it/en/world-news/detail/articolo/ortodossi-ortodoxa-orthodox-francesco-francisco-francis-33491/
Enkele bedenkingen:
Op zich een erg merkwaardig bericht op 'Kerknet'.
Dit is natuurlijk géén nieuws, toch pikt 'Kerknet' het op.
Waar 'Kerknet' en deze twee schismatieke Grieks-Orthodoxe 'bisschoppen' mekaar vinden, is natuurlijk in het feit, dat ook 'Kerknet' het primaatschap van de Paus niet aanvaardt.
Dit staat natuurlijk los van de figuur van Bergoglio, die 'Kerknet' toch zo graag ophemelt.
De alliantie Bergoglio / Kerknet vindt zijn oorsprong in het feit, dat Kerknet natuurlijk denkt, dat Bergoglio, het primaatschap van de Paus zal ondermijnen.
We moeten de twee schismatieke 'bisschoppen' alvast bedanken, om even de puntjes op de 'i' te zetten.
De twee schismatieke 'bisschoppen' beschuldigen Bergoglio van syncretisme, pan-religie, New Age en New World Order.
Bergoglio heeft een probleem. De schismatiekers vertrouwen hem niet. Bergoglio is te links en te veel een modernist.
Door het gedrag van Bergoglio wordt de kloof tussen 'Katholieken' en 'Orthodoxen' alleen maar groter.
Van die 'oecumene' zal voorlopig dus weinig in huis komen!
Wordt vervolgd... Waarschijnlijk in Jeruzalem.
ENKELE CITATEN:
April 10, 2014
Greece
To His Excellency, Francis,
Head of State of the Vatican City
Vatican City, Rome
Your Excellency,
I) CRISIS IN THE VATICAN
II) THE SECULARIZATION AND SPIRITUAL DECLINE OF THE VATICAN
The absence of spirituality in the western heresy
has driven it into such absurdities that now even the “Pope” causes media storms with his “hip” persona!
III) THE RESIGNATION OF HIS EXCELLENCY, BENEDICT
The ink was barely dry on the dramatic announcement of the resignation of His
Excellency, Benedict, and hardly had the tears dried on the faces when the first bomb was
dropped, which, in all probability, was connected to his “quiet” resignation. In a report of
special interest, which was brought to light by the Greek website “ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ,” we
read: “A German Pope abandons the Vatican and a German banker arrives. Ernstvon
Freyberg, who is 54 years old, will take over the reigns of a bank with 6 billion Euros and
44,000 secret accounts, amongst which is the Pontiff’s own account. The taking over of
the management of the Vatican Bank by the German banker is expected on 24th of May
2012, after his predecessor, Ettore Gotti Tedeschi, was dismissed for wanting the
finances of the Vatican to become more transparent. During this year the Bank was left
without a head, a fact which inflated the rumors about the non-transparency of the Pope’s
finances!” That is only a first answer to those who have rushed to have a look behind the
“pure motives” of the resignation! So much for the “holy business” of the “Holy See,” of
the “successors of St. Peter,” nor does this surprise us, because the Vatican is a State and
not a “Church”!
IV) THE ELECTION OF YOUR EXCELLENCY
V) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONSHIP WITH THE DICTATORSHIP OF
ARGENTINA
VI) THE SECOND VATICAN COUNCIL (1965)
“Everywhere man replaces the God-man. The man of European humanism has
taken his place on every European throne. However, outside of the God-man, man
does not exist – only as subhuman, half-human or non-human. Without the Godman,
man is in danger of being reduced to a devil-like creature, because sin is
simultaneously the power and image of the devil. Humanistic anthropocentrism is,
in its essence, devil-centrism, because both seek the same thing: to belong to
themselves, for themselves.
VII) YOUR EMININCE’S RELATIONS WITH ISLAM
You, Your Excellency, called on the West to intensify the dialogue with Islam and set as
your priority the fighting of poverty and the protection of the environment. You stated
that you intend to “strengthen the dialogue with Islam” and unbelievers, and to “build
bridges,” underlining the meaning of the word “Pontiff,” which in Latin means “bridgebuilder,”
or more specifically, “he who builds bridges between God and man.” You said:
“Hence it is important to intensify dialogue among the various religions, and I am
thinking particularly of dialogue with Islam,” stating that you felt thankful that so many
Muslim religious and civilian leaders attended your inaugural Mass.
VIII) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONS WITH JUDAISM
IX) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONS WITH FREEMASONRY
Along with the Jews, Your Excellency is a favorite of the Freemasons, who, according to
their own publications, were anxiously awaiting your election and rejoiced when you
were chosen! In a statement by the “Grand Master,” G. Raffi, he stresses that, “With
Pope Francis, nothing will be as it was before. It is a clear choice of fraternity for a
Church of dialogue, which is not contaminated by the logic and temptations of temporal
power. He is a man of the poor, far away from the Curia. Fraternity and the desire to
dialogue were his first concrete words. Perhaps nothing in the Church will be as it was
before. The simple cross he wore on his white cassock lets us hope that a Church of the
people will re-discover its capacity to dialogue with all men of good will and with
Freemasonry, which, as the experience of Latin America teaches us, works for the good
and progress of humanity!” So here is the heart of the matter: “dialogue with all men of
good will,” which means an intensifying of ecumenism!
Are you not aware, Your Excellency, that Freemasonry promotes, through Ecumenism,
the universal religion of Lucifer, as well as the fact that the source and womb of
Freemasonry is the hideous International Zionism? From Freemasonry’s own texts it is
established that they accept and believe in a divinity, which they call “The Great
Architect of the Universe” (G.A.O.T.U.). They have, of course, rites analogous with
those of the Church (“mysteries” or “sacraments” for example: marriage, altars, temples,
symbols, funerals, consecrations) with a specific typicon of rites. In the Masonic texts
G.A.O.T.U. is know by the names: Lucifer, Devil, Satan, Beelzebul, Belial, Baphomet,
Demon, etc. Freemasonry’s own ideas about its beliefs and confessions are clear.58 In the
Charter of the Grand Lodge of Greece (12-20-1949) it is clearly stated: “Freemasonry
believes in the existence of God under the cognomen ‘Great Architect of the Universe’.”
In the Masonic encyclopedia of N. X. Lascaris, published with the permission of the
Grand Lodge of Greece, in the entry “Religion and Masonry,” we read: “The Masonic
religion does not make distinctions. It accepts in its hospitable embrace men of all
dogmas; it neither completely prefers nor shuns any particular religious dogma… The
religion of Freemasonry is a universal religion of nature and of primeval revelation, with
which we were bequeathed by an ancient one and the patriarchal priesthood, in which all
men are able to co-exist.” Undisguised are the Syncretism and idolatry of Freemasonry,
but also its anti-Christian character, something that is clear from its claim at universality,
which is in direct conflict with the catholicity and ecumenicity of the Christian Faith and
Church. This was underlined in the historic decision of the Church of Greece in 193359,
according to which Freemasonry “is not a simple philanthropic organization or
philosophic school, but it forms a mystagogic system, and so reminds us of the ancient
ethnic mystery religions and cults. It is proven to be a mystery cult, completely
different… and foreign to the Christian religion… it seeks to include… in its embrace all
of humankind… it raises up itself to a kind of super religion.”60 In addition,
Archimandrite Epiphanios Theodoropoulos, of blessed memory, an enlightened spiritual
father and eminent theologian, stresses that Freemasonry “aspires to become the religion
of all mankind… to become a super religion.”61
Freemasonry is “pagan cult worship, an adversary of the pure Orthodox Catholic
Church.” That is to say, it is clearly an antichristian and pagan religion. The Masons are
“Satan worshipers and luciferists, followers of the religion of Antichrist.”62 We also
ascertain that the Freemasons, at least those in the higher degrees, are Satan worshipers,
praying to Lucifer as Baphomet, as they call their goat-headed god. Moreover, their
association with magic cannot be denied. Paul Naudon, a scholar in the history of their
law and a Freemason himself, informs us that certain rites have as their goal “the practice
of magic, which comes to the service of man giving him influence over the world.”63 The
claim by Freemasons that they do not occupy themselves with nor interfere in political
matters and developments is untrue. The religious character of Freemasonry, which also
functions expansively and universally, walks hand in hand with active involvement in
international political affairs. Its political involvement foresees the exercise of influence
on politicians in order to guide international political developments. It is by no means a
philanthropic organization, as they allege, which has as its goal the prevalence in society
of morals and ethics. The scandal involving the Italian Lodge P2 in 1981 is one of the
most significant confirmations of Freemasonry’s relationship with political intrigues.
X) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONS WITH ATHEISM
Firstly, on the 23rd of May, 2013, you made an historic outreach to Atheists. “Atheists
should be seen as good people if they do good,” Your Excellency stated, in a call for
cooperation among all people, regardless of their religious beliefs. Speaking to atheists
you underlined the meaning of “doing good” as a principle, which unites all of mankind.
You related the story of a Papist, who once asked a priest if Jesus redeemed even atheists.
“Even them, everyone,” was the answer given, according to Vatican radio. If someone
told you that he was an atheist you would tell him: “We all have the duty to do good. Just
do good and we’ll find a meeting point.” Your addressing yourself to the atheists is in
direct contrast with the attitude and views of His former Excellency, Benedict XVI, who
many times caused non-Papists to feel like, as they put it, second-class believers.
XI) THE ESTABLISHMENT OF THE ONE WORLD RELIGION
XII) THE PROMOTION OF THE PAN-HERESY OF ECUMENISM
ΧΙΙI) THE ACCURSED AND DEMONIC UNIA
XIV) PRIMACY AND CONCILIARITY
XV) THE RING OF THE FISHERMAN
XVI) THE PAPAL “THRONAL FEASTS”
XVII) THE REMOVAL OF THE TITLE OF PATRIARCH OF THE WEST
The final fact, Your Excellency, which proves that you have no plans to set aside the
“Primacy of power,” is that you recently abandoned the title of Patriarch of the West.
According to some sources, the Annual Pontifical Yearbook “Annuario Pontificio”
includes information and facts about all the Papist activities. It is a diptych, a statistical
bulletin of information about the hierarchical structure of the Vatican. In this official
Yearbook, as is only natural, the “Pope” is referred to with all his official titles. This year,
with the resignation of His former Excellency Benedict, it was late in being published. In
the publication of the new Pontifical Yearbook of 2013, it is emphasized that you have
chosen, from the day of your election, to be referred to with the title “Bishop of Rome.”
At the same time, His Excellency, Benedict XVI, is referred to with the title “Supreme
Pontiff Emeritus.” In the previous Yearbook of 2012, His former Excellency is not only
referred to as “Bishop of Rome” but with all the titles, which have been given to him and
for which there has always existed sharp criticism from the Orthodox, such as: “His
Holiness Benedict XVI, Bishop of Rome, Vicar of Jesus Christ, Successor of the Prince
of the Apostles, Supreme Pontiff of the Universal Church, Primate of Italy, Archbishop
and Metropolitan of the Roman Province, Sovereign of the Vatican City State, Servant of
the servants of God,” however, with the removal of the title “Patriarch of the West.” This
year, however in the same location is found only the simple: “Francis – Bishop of
Rome.” The other titles did not disappear, they are found along with a short biographical
note (specifically on page 24), which was blank in the Yearbook of 2012. His former
Excellency Benedict’s name is written in Latin “Benedictus” and not in Italian, where as
your name is in Italian “Francesco” and not in Latin. In addition, the initials “PP,” which
stand for “Pope” appears before the name of His former Excellency, Benedict, where as it
is absent from your name. On the facing page of your photograph is found your signature
along with your name in English, while, for His former Excellency, is found the Latin
“Benedictus PP XVI.” Your Excellency, you have not renounced any of your Papal titles,
titles which have never been acceptable to the Orthodox Church, but only wished to place
them in a less conspicuous location on the following page. You do not wish to reinstate
the title “Patriarch of the West,” following His Emeritus Excellency, Benedict. Of course,
from an Orthodox stand point, this title, which is given to you, will be valid only when
you will be counted among the Orthodox Patriarchs. Only when you become Orthodox
could we speak of title of “Bishop of Rome” and “Patriarch of the West,” not, of course,
of those titles which are mentioned in the Papal Yearbook, because these were never
acceptable in the history of the Church. The title “Patriarch of the West,” according to
the previous answer of the Vatican Secretary regarding the promotion of Christian Unity,
is no longer in use. Again, your removal of the title “Patriarch of the West” has the
objective of affirming for a second time the Vatican’s claim to Universal Jurisdiction of
the “Pope” of Rome, which is reflected in all the other titles. Unfortunately you move
heaven and earth to refute all those who would label you a “reformer”! Not only do you
not intend to change the slightest thing in Papism, but you are impetuously continuing the
hard line of your successors. Regrettably, we are continuously and manifestly confirmed
in our convictions by your every move. As a genuine Jesuit, you are sworn to support the
Papist institution and, true to your vows, this is what you desire, to realize the grand
scheme, to become the spiritual world ruler!150
XVIII) PAPISM’S NEW ECCLESIOLOGY
XIX) PAPISM AND THE WORLD WIDE COUNCIL OF “CHURCHES” (W.C.C.)
XX) THE ORDINATION/PRIESTHOOD OF WOMEN
XXI) THE “CANONIZATION” OF POPES
XXII) PEDERASTY
XXIII) THE SHAMEFUL PASSION OF HOMOSEXUALITY
During your return trip from Brazil (July 29th, 2013), while speaking in-flight to
reporters, you issued a “liberal” (!) statement, in relation to the stance, which was held in
the past in Papism, regarding the issue of homosexuals. When a reporter asked you for
your opinion on homosexuals you answered: “If someone is gay and is searching for the
Lord and has good will, then who am I to judge this behavior?” In addition, you added
that homosexuals should not be marginalized, but on the contrary should be incorporated
into the community. You took sides against discrimination against homosexuals,
mentioning, however, the Papist policy, which states that, even if homosexual orientation
is not a sin, homosexual acts are. The distinguished newspaper, The Wall Street Journal,
in its report gives another dimension to your statements. Specifically, it maintains that, by
your statements about homosexuality you opened the way for the acceptance of
homosexual “priests.
XXIV) THE VATICAN BANK AND MONEY LAUNDERING
In 1978, “Pope” Paul VI reposed and was succeeded by Albino Luciani, who assumed his
duties in August of 1978 with the name John Paul I. Exactly thirty-three days after he
assumed office he died suddenly and inexplicably. He had expressed his desire to clean
up the Vatican and he had begun to take measures towards this end with the removal of
the above-mentioned individuals, along with many of their collaborators and the masons.
After his death it was said (without proof) that the “Pope” was murdered with digitalis.
An autopsy, however, was never performed. He was succeeded by the Pole Wojtyła, as
“Pope” John Paul II, and it was “business as usual.”
“Pope” John Paul II was succeeded by “Pope” Benedict XVI, whose resignation was due
as much to the Vatican’s homosexual scandal as for its economical scandals. Let us not
forget that shortly before his resignation there were official accusations by Italian
authorities regarding money laundering.
XXV) PAPISM’S SCHEME AGAINST GREECE
XXVI) YOUR EXCELLENCY’S IMPENDING VISITS TO JERUSALEM
AND TO THE PHANAR
According to reports, Your Excellency has accepted the invitation of His All-Holiness,
Ecumenical Patriarch Bartholomew, to visit the Holy See of the First-Throne of the
Orthodox Christian Church at the Phanar, in the near future.228 Also, according to the
same sources, you agreed with the proposal of His All-Holiness, the Ecumenical
Patriarch, to meet him in the Holy City of Jerusalem in May of 2014, for the 50-year
anniversary of the meeting of your predecessors, Paul VI and Athenagoras.229 Finally, it
seems that you accepted the invitation to attend an important exhibition about Mt. Athos,
which will take place in 2015 at the Quirinal Palace in Italy, the inauguration of which is
expected to be performed by His All-Holiness, Ecumenical Patriarch Bartholomew, as
Bishop of the Monastic State.230
Truly, Your Excellency, what good can you possibly offer to the Orthodox, you who are
the chosen Jesuit “Pope” of the Jews, of the Rabbis, of the masons, of the dictators, of
America, of Ecumenism, of Pan-religion, of the “New Age of Aquarius,” and of the
“New World Order”?
With respect,
+ Andrew of Dryinoupolis, Pogoniani and Konitsa
+ Seraphim of Piraeus and Faliro
Link:
http://orthodoxinfo.com/ecumenism/epistle-to-pope-francis.pdf
Dit moet Bergoglio zeker 'pijn' doen.
Zij baseren hun aanklacht op de traditionele meningsverschillen tussen de katholieke en de orthodoxe Kerk, onder meer over het primaatschap van de paus. Maar er wordt eveneens verwezen naar handelingen van de paus, zoals het verlenen van een aflaat via Twitter of de zegening van een motor van Harley Davidson. Metropoliet Seraphin, een bekend tegenstander van elke toenadering met de katholieke Kerk, uitte in 2012 al eens een serie gelijkaardige beschuldigingen tegen paus Benedictus XVI (2005-2013).
Bron: KerkNet/I.Media
Link:
http://www.kerknet.be/actua/nieuws_detail.php?nieuwsID=122354
Link naar Vatican Insider:
http://vaticaninsider.lastampa.it/en/world-news/detail/articolo/ortodossi-ortodoxa-orthodox-francesco-francisco-francis-33491/
Enkele bedenkingen:
Op zich een erg merkwaardig bericht op 'Kerknet'.
Dit is natuurlijk géén nieuws, toch pikt 'Kerknet' het op.
Waar 'Kerknet' en deze twee schismatieke Grieks-Orthodoxe 'bisschoppen' mekaar vinden, is natuurlijk in het feit, dat ook 'Kerknet' het primaatschap van de Paus niet aanvaardt.
Dit staat natuurlijk los van de figuur van Bergoglio, die 'Kerknet' toch zo graag ophemelt.
De alliantie Bergoglio / Kerknet vindt zijn oorsprong in het feit, dat Kerknet natuurlijk denkt, dat Bergoglio, het primaatschap van de Paus zal ondermijnen.
We moeten de twee schismatieke 'bisschoppen' alvast bedanken, om even de puntjes op de 'i' te zetten.
De twee schismatieke 'bisschoppen' beschuldigen Bergoglio van syncretisme, pan-religie, New Age en New World Order.
Bergoglio heeft een probleem. De schismatiekers vertrouwen hem niet. Bergoglio is te links en te veel een modernist.
Door het gedrag van Bergoglio wordt de kloof tussen 'Katholieken' en 'Orthodoxen' alleen maar groter.
Van die 'oecumene' zal voorlopig dus weinig in huis komen!
Wordt vervolgd... Waarschijnlijk in Jeruzalem.
ENKELE CITATEN:
April 10, 2014
Greece
To His Excellency, Francis,
Head of State of the Vatican City
Vatican City, Rome
Your Excellency,
I) CRISIS IN THE VATICAN
II) THE SECULARIZATION AND SPIRITUAL DECLINE OF THE VATICAN
The absence of spirituality in the western heresy
has driven it into such absurdities that now even the “Pope” causes media storms with his “hip” persona!
III) THE RESIGNATION OF HIS EXCELLENCY, BENEDICT
The ink was barely dry on the dramatic announcement of the resignation of His
Excellency, Benedict, and hardly had the tears dried on the faces when the first bomb was
dropped, which, in all probability, was connected to his “quiet” resignation. In a report of
special interest, which was brought to light by the Greek website “ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ,” we
read: “A German Pope abandons the Vatican and a German banker arrives. Ernstvon
Freyberg, who is 54 years old, will take over the reigns of a bank with 6 billion Euros and
44,000 secret accounts, amongst which is the Pontiff’s own account. The taking over of
the management of the Vatican Bank by the German banker is expected on 24th of May
2012, after his predecessor, Ettore Gotti Tedeschi, was dismissed for wanting the
finances of the Vatican to become more transparent. During this year the Bank was left
without a head, a fact which inflated the rumors about the non-transparency of the Pope’s
finances!” That is only a first answer to those who have rushed to have a look behind the
“pure motives” of the resignation! So much for the “holy business” of the “Holy See,” of
the “successors of St. Peter,” nor does this surprise us, because the Vatican is a State and
not a “Church”!
IV) THE ELECTION OF YOUR EXCELLENCY
V) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONSHIP WITH THE DICTATORSHIP OF
ARGENTINA
VI) THE SECOND VATICAN COUNCIL (1965)
“Everywhere man replaces the God-man. The man of European humanism has
taken his place on every European throne. However, outside of the God-man, man
does not exist – only as subhuman, half-human or non-human. Without the Godman,
man is in danger of being reduced to a devil-like creature, because sin is
simultaneously the power and image of the devil. Humanistic anthropocentrism is,
in its essence, devil-centrism, because both seek the same thing: to belong to
themselves, for themselves.
VII) YOUR EMININCE’S RELATIONS WITH ISLAM
You, Your Excellency, called on the West to intensify the dialogue with Islam and set as
your priority the fighting of poverty and the protection of the environment. You stated
that you intend to “strengthen the dialogue with Islam” and unbelievers, and to “build
bridges,” underlining the meaning of the word “Pontiff,” which in Latin means “bridgebuilder,”
or more specifically, “he who builds bridges between God and man.” You said:
“Hence it is important to intensify dialogue among the various religions, and I am
thinking particularly of dialogue with Islam,” stating that you felt thankful that so many
Muslim religious and civilian leaders attended your inaugural Mass.
VIII) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONS WITH JUDAISM
IX) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONS WITH FREEMASONRY
Along with the Jews, Your Excellency is a favorite of the Freemasons, who, according to
their own publications, were anxiously awaiting your election and rejoiced when you
were chosen! In a statement by the “Grand Master,” G. Raffi, he stresses that, “With
Pope Francis, nothing will be as it was before. It is a clear choice of fraternity for a
Church of dialogue, which is not contaminated by the logic and temptations of temporal
power. He is a man of the poor, far away from the Curia. Fraternity and the desire to
dialogue were his first concrete words. Perhaps nothing in the Church will be as it was
before. The simple cross he wore on his white cassock lets us hope that a Church of the
people will re-discover its capacity to dialogue with all men of good will and with
Freemasonry, which, as the experience of Latin America teaches us, works for the good
and progress of humanity!” So here is the heart of the matter: “dialogue with all men of
good will,” which means an intensifying of ecumenism!
Are you not aware, Your Excellency, that Freemasonry promotes, through Ecumenism,
the universal religion of Lucifer, as well as the fact that the source and womb of
Freemasonry is the hideous International Zionism? From Freemasonry’s own texts it is
established that they accept and believe in a divinity, which they call “The Great
Architect of the Universe” (G.A.O.T.U.). They have, of course, rites analogous with
those of the Church (“mysteries” or “sacraments” for example: marriage, altars, temples,
symbols, funerals, consecrations) with a specific typicon of rites. In the Masonic texts
G.A.O.T.U. is know by the names: Lucifer, Devil, Satan, Beelzebul, Belial, Baphomet,
Demon, etc. Freemasonry’s own ideas about its beliefs and confessions are clear.58 In the
Charter of the Grand Lodge of Greece (12-20-1949) it is clearly stated: “Freemasonry
believes in the existence of God under the cognomen ‘Great Architect of the Universe’.”
In the Masonic encyclopedia of N. X. Lascaris, published with the permission of the
Grand Lodge of Greece, in the entry “Religion and Masonry,” we read: “The Masonic
religion does not make distinctions. It accepts in its hospitable embrace men of all
dogmas; it neither completely prefers nor shuns any particular religious dogma… The
religion of Freemasonry is a universal religion of nature and of primeval revelation, with
which we were bequeathed by an ancient one and the patriarchal priesthood, in which all
men are able to co-exist.” Undisguised are the Syncretism and idolatry of Freemasonry,
but also its anti-Christian character, something that is clear from its claim at universality,
which is in direct conflict with the catholicity and ecumenicity of the Christian Faith and
Church. This was underlined in the historic decision of the Church of Greece in 193359,
according to which Freemasonry “is not a simple philanthropic organization or
philosophic school, but it forms a mystagogic system, and so reminds us of the ancient
ethnic mystery religions and cults. It is proven to be a mystery cult, completely
different… and foreign to the Christian religion… it seeks to include… in its embrace all
of humankind… it raises up itself to a kind of super religion.”60 In addition,
Archimandrite Epiphanios Theodoropoulos, of blessed memory, an enlightened spiritual
father and eminent theologian, stresses that Freemasonry “aspires to become the religion
of all mankind… to become a super religion.”61
Freemasonry is “pagan cult worship, an adversary of the pure Orthodox Catholic
Church.” That is to say, it is clearly an antichristian and pagan religion. The Masons are
“Satan worshipers and luciferists, followers of the religion of Antichrist.”62 We also
ascertain that the Freemasons, at least those in the higher degrees, are Satan worshipers,
praying to Lucifer as Baphomet, as they call their goat-headed god. Moreover, their
association with magic cannot be denied. Paul Naudon, a scholar in the history of their
law and a Freemason himself, informs us that certain rites have as their goal “the practice
of magic, which comes to the service of man giving him influence over the world.”63 The
claim by Freemasons that they do not occupy themselves with nor interfere in political
matters and developments is untrue. The religious character of Freemasonry, which also
functions expansively and universally, walks hand in hand with active involvement in
international political affairs. Its political involvement foresees the exercise of influence
on politicians in order to guide international political developments. It is by no means a
philanthropic organization, as they allege, which has as its goal the prevalence in society
of morals and ethics. The scandal involving the Italian Lodge P2 in 1981 is one of the
most significant confirmations of Freemasonry’s relationship with political intrigues.
X) YOUR EXCELLENCY’S RELATIONS WITH ATHEISM
Firstly, on the 23rd of May, 2013, you made an historic outreach to Atheists. “Atheists
should be seen as good people if they do good,” Your Excellency stated, in a call for
cooperation among all people, regardless of their religious beliefs. Speaking to atheists
you underlined the meaning of “doing good” as a principle, which unites all of mankind.
You related the story of a Papist, who once asked a priest if Jesus redeemed even atheists.
“Even them, everyone,” was the answer given, according to Vatican radio. If someone
told you that he was an atheist you would tell him: “We all have the duty to do good. Just
do good and we’ll find a meeting point.” Your addressing yourself to the atheists is in
direct contrast with the attitude and views of His former Excellency, Benedict XVI, who
many times caused non-Papists to feel like, as they put it, second-class believers.
XI) THE ESTABLISHMENT OF THE ONE WORLD RELIGION
XII) THE PROMOTION OF THE PAN-HERESY OF ECUMENISM
ΧΙΙI) THE ACCURSED AND DEMONIC UNIA
XIV) PRIMACY AND CONCILIARITY
XV) THE RING OF THE FISHERMAN
XVI) THE PAPAL “THRONAL FEASTS”
XVII) THE REMOVAL OF THE TITLE OF PATRIARCH OF THE WEST
The final fact, Your Excellency, which proves that you have no plans to set aside the
“Primacy of power,” is that you recently abandoned the title of Patriarch of the West.
According to some sources, the Annual Pontifical Yearbook “Annuario Pontificio”
includes information and facts about all the Papist activities. It is a diptych, a statistical
bulletin of information about the hierarchical structure of the Vatican. In this official
Yearbook, as is only natural, the “Pope” is referred to with all his official titles. This year,
with the resignation of His former Excellency Benedict, it was late in being published. In
the publication of the new Pontifical Yearbook of 2013, it is emphasized that you have
chosen, from the day of your election, to be referred to with the title “Bishop of Rome.”
At the same time, His Excellency, Benedict XVI, is referred to with the title “Supreme
Pontiff Emeritus.” In the previous Yearbook of 2012, His former Excellency is not only
referred to as “Bishop of Rome” but with all the titles, which have been given to him and
for which there has always existed sharp criticism from the Orthodox, such as: “His
Holiness Benedict XVI, Bishop of Rome, Vicar of Jesus Christ, Successor of the Prince
of the Apostles, Supreme Pontiff of the Universal Church, Primate of Italy, Archbishop
and Metropolitan of the Roman Province, Sovereign of the Vatican City State, Servant of
the servants of God,” however, with the removal of the title “Patriarch of the West.” This
year, however in the same location is found only the simple: “Francis – Bishop of
Rome.” The other titles did not disappear, they are found along with a short biographical
note (specifically on page 24), which was blank in the Yearbook of 2012. His former
Excellency Benedict’s name is written in Latin “Benedictus” and not in Italian, where as
your name is in Italian “Francesco” and not in Latin. In addition, the initials “PP,” which
stand for “Pope” appears before the name of His former Excellency, Benedict, where as it
is absent from your name. On the facing page of your photograph is found your signature
along with your name in English, while, for His former Excellency, is found the Latin
“Benedictus PP XVI.” Your Excellency, you have not renounced any of your Papal titles,
titles which have never been acceptable to the Orthodox Church, but only wished to place
them in a less conspicuous location on the following page. You do not wish to reinstate
the title “Patriarch of the West,” following His Emeritus Excellency, Benedict. Of course,
from an Orthodox stand point, this title, which is given to you, will be valid only when
you will be counted among the Orthodox Patriarchs. Only when you become Orthodox
could we speak of title of “Bishop of Rome” and “Patriarch of the West,” not, of course,
of those titles which are mentioned in the Papal Yearbook, because these were never
acceptable in the history of the Church. The title “Patriarch of the West,” according to
the previous answer of the Vatican Secretary regarding the promotion of Christian Unity,
is no longer in use. Again, your removal of the title “Patriarch of the West” has the
objective of affirming for a second time the Vatican’s claim to Universal Jurisdiction of
the “Pope” of Rome, which is reflected in all the other titles. Unfortunately you move
heaven and earth to refute all those who would label you a “reformer”! Not only do you
not intend to change the slightest thing in Papism, but you are impetuously continuing the
hard line of your successors. Regrettably, we are continuously and manifestly confirmed
in our convictions by your every move. As a genuine Jesuit, you are sworn to support the
Papist institution and, true to your vows, this is what you desire, to realize the grand
scheme, to become the spiritual world ruler!150
XVIII) PAPISM’S NEW ECCLESIOLOGY
XIX) PAPISM AND THE WORLD WIDE COUNCIL OF “CHURCHES” (W.C.C.)
XX) THE ORDINATION/PRIESTHOOD OF WOMEN
XXI) THE “CANONIZATION” OF POPES
XXII) PEDERASTY
XXIII) THE SHAMEFUL PASSION OF HOMOSEXUALITY
During your return trip from Brazil (July 29th, 2013), while speaking in-flight to
reporters, you issued a “liberal” (!) statement, in relation to the stance, which was held in
the past in Papism, regarding the issue of homosexuals. When a reporter asked you for
your opinion on homosexuals you answered: “If someone is gay and is searching for the
Lord and has good will, then who am I to judge this behavior?” In addition, you added
that homosexuals should not be marginalized, but on the contrary should be incorporated
into the community. You took sides against discrimination against homosexuals,
mentioning, however, the Papist policy, which states that, even if homosexual orientation
is not a sin, homosexual acts are. The distinguished newspaper, The Wall Street Journal,
in its report gives another dimension to your statements. Specifically, it maintains that, by
your statements about homosexuality you opened the way for the acceptance of
homosexual “priests.
XXIV) THE VATICAN BANK AND MONEY LAUNDERING
In 1978, “Pope” Paul VI reposed and was succeeded by Albino Luciani, who assumed his
duties in August of 1978 with the name John Paul I. Exactly thirty-three days after he
assumed office he died suddenly and inexplicably. He had expressed his desire to clean
up the Vatican and he had begun to take measures towards this end with the removal of
the above-mentioned individuals, along with many of their collaborators and the masons.
After his death it was said (without proof) that the “Pope” was murdered with digitalis.
An autopsy, however, was never performed. He was succeeded by the Pole Wojtyła, as
“Pope” John Paul II, and it was “business as usual.”
“Pope” John Paul II was succeeded by “Pope” Benedict XVI, whose resignation was due
as much to the Vatican’s homosexual scandal as for its economical scandals. Let us not
forget that shortly before his resignation there were official accusations by Italian
authorities regarding money laundering.
XXV) PAPISM’S SCHEME AGAINST GREECE
XXVI) YOUR EXCELLENCY’S IMPENDING VISITS TO JERUSALEM
AND TO THE PHANAR
According to reports, Your Excellency has accepted the invitation of His All-Holiness,
Ecumenical Patriarch Bartholomew, to visit the Holy See of the First-Throne of the
Orthodox Christian Church at the Phanar, in the near future.228 Also, according to the
same sources, you agreed with the proposal of His All-Holiness, the Ecumenical
Patriarch, to meet him in the Holy City of Jerusalem in May of 2014, for the 50-year
anniversary of the meeting of your predecessors, Paul VI and Athenagoras.229 Finally, it
seems that you accepted the invitation to attend an important exhibition about Mt. Athos,
which will take place in 2015 at the Quirinal Palace in Italy, the inauguration of which is
expected to be performed by His All-Holiness, Ecumenical Patriarch Bartholomew, as
Bishop of the Monastic State.230
Truly, Your Excellency, what good can you possibly offer to the Orthodox, you who are
the chosen Jesuit “Pope” of the Jews, of the Rabbis, of the masons, of the dictators, of
America, of Ecumenism, of Pan-religion, of the “New Age of Aquarius,” and of the
“New World Order”?
With respect,
+ Andrew of Dryinoupolis, Pogoniani and Konitsa
+ Seraphim of Piraeus and Faliro
Link:
http://orthodoxinfo.com/ecumenism/epistle-to-pope-francis.pdf
Dit moet Bergoglio zeker 'pijn' doen.
Thomas, de website van het zogenaamde 'Katholiek Godsdienstonderwijs' in Vlaanderen, en de vermeende christelijke 'jodenhaat'... En de beroemde encycliek 'Sicut Judaeis' van Paus Calixtus II, waar ze daar bij de KULeuven blijkbaar nog nooit van gehoord hebben...
Sicut Judaeis (Nederlands: 'Zoals de Joden') was een pauselijke bul, uitgevaardigd in 1120 door Paus Calixtus II, die bedoeld was om de joden te beschermen als gevolg van de Eerste Kruistocht.
In deze bul werden de rechten van de joden en het recht op bezit erkend en verbood zij christenen om joden onder dwang te bekeren. Op het einde der tijden zouden de joden zich bekeren. Tot aan die tijd zouden zij getuigen zijn van de Waarheid van het Evangelie. De joodse feestdagen mochten niet worden verstoord en de joodse begraafplaatsen moesten worden beschermd. Iedereen die zich hieraan niet zou houden, zou worden geëxcommuniceerd.
In de 13de eeuw werd de bul maar liefst tien keer herhaald en in de 14de en de 15de eeuw werd de bul respectievelijk nog vier- en driemaal herhaald. Daarna werd de bul opgenomen in het Kerkelijke Recht.
Bijvoorbeeld door:
Paus Alexander III (jaar onbekend)
Paus Celestinus III (1191 & 1198)
Paus Innocentius III (1199)
Paus Honorius III (1216)
Paus Gregorius IX (1235)
Paus Innocentius IV (1246)
Paus Alexander IV (1255)
Paus Urbanus IV (1262)
Paus Gregorius X (1272 & 1274)
Paus Nicholaas III (jaar onbekend)
Paus Martinus IV (1281)
Paus Honorius IV (1285-1287)
Paus Nicholaas IV (1288-92)
Paus Clemens VI (1348)
Paus Urbanus V (1365)
Paus Boniface IX (1389)
Paus Martinus V (1422)
Paus Nicholaas V (1447)
Paus Gregorius I (590-604) schreef reeds in de 6de eeuw een brief getiteld 'Sicut Judaeis' aan de Bisschop van Napels om daarin te melden, dat de rechten van de joden moesten worden gerespecteerd.
In deze bul werden de rechten van de joden en het recht op bezit erkend en verbood zij christenen om joden onder dwang te bekeren. Op het einde der tijden zouden de joden zich bekeren. Tot aan die tijd zouden zij getuigen zijn van de Waarheid van het Evangelie. De joodse feestdagen mochten niet worden verstoord en de joodse begraafplaatsen moesten worden beschermd. Iedereen die zich hieraan niet zou houden, zou worden geëxcommuniceerd.
In de 13de eeuw werd de bul maar liefst tien keer herhaald en in de 14de en de 15de eeuw werd de bul respectievelijk nog vier- en driemaal herhaald. Daarna werd de bul opgenomen in het Kerkelijke Recht.
Bijvoorbeeld door:
Paus Alexander III (jaar onbekend)
Paus Celestinus III (1191 & 1198)
Paus Innocentius III (1199)
Paus Honorius III (1216)
Paus Gregorius IX (1235)
Paus Innocentius IV (1246)
Paus Alexander IV (1255)
Paus Urbanus IV (1262)
Paus Gregorius X (1272 & 1274)
Paus Nicholaas III (jaar onbekend)
Paus Martinus IV (1281)
Paus Honorius IV (1285-1287)
Paus Nicholaas IV (1288-92)
Paus Clemens VI (1348)
Paus Urbanus V (1365)
Paus Boniface IX (1389)
Paus Martinus V (1422)
Paus Nicholaas V (1447)
Paus Gregorius I (590-604) schreef reeds in de 6de eeuw een brief getiteld 'Sicut Judaeis' aan de Bisschop van Napels om daarin te melden, dat de rechten van de joden moesten worden gerespecteerd.
Beste Jan op Facebook: "Meent gij, dat zij groter zondaars waren dan alle anderen?"
 |
| ‘De overstromingen zijn geen toeval, wel een waarschuwing’, verklaarde de orthodoxe bisschop Amfilohije. Uit de Heilige Schrift: Luk 13:1 Bij deze gelegenheid waren er enigen tegenwoordig, die Hem van de Galileërs verhaalden, wier bloed Pilatus met dat hunner offerdieren vermengd had. Luk 13:2 Hij antwoordde hun: Meent gij, dat deze Galileërs groter zondaars waren dan alle andere Galileërs, omdat hun dit overkomen is? Luk 13:3 Neen, zeg Ik u: maar als gij u niet bekeert, zult gij allemaal even goed omkomen. Luk 13:4 Of meent gij, dat die achttien, die door het invallen van de toren van Siloë gedood zijn, schuldiger waren dan al de andere bewoners van Jerusalem? Luk 13:5 Neen, zeg Ik u; maar als gij u niet bekeert, zult gij allemaal even goed omkomen. |
Beste Didier Pollefeyt van de Faculteit 'Godgeleerdheid' aan de K.U.Leuven, en brein achter 'Thomas', de website van het zogenaamde 'Katholiek Godsdienstonderwijs' in Vlaanderen, knoop het volgende eens goed in uw oren:
Het officiële standpunt van de Kerk:
"WIJ HERINNEREN ONS: EEN BESCHOUWING OVER DE SHOAH"
Commissie voor religieuze betrekkingen met de jodenKardinaal Edward Idris Cassidy, voorzitter
Datum: 16 maart 1998
HOOFDSTUK 3 - Verhoudingen tussen joden en christenen
3 De geschiedenis van de betrekkingen tussen joden en christenen is een veel geplaagde. Zijne heiligheid paus Johannes Paulus II heeft dat ook erkend in zijn herhaalde oproep aan Katholieken om onze plaats te bepalen met betrekking tot onze verhouding tot het joodse volk. Al met al valt de balans van deze betrekkingen gedurende tweeduizend jaar zeer negatief uit.
In de begintijd van het Christendom, na de kruisiging van Jezus, ontstonden er conflicten tussen de vroege Kerk en het joodse volk en hun leiders, die in hun trouw aan de wet de verkondigers van het evangelie en de eerste christenen soms vurig bestreden. In het heidense Romeinse rijk genoten de joden wettelijke bescherming op grond van de privileges die hun door de keizer waren toegekend. De autoriteiten maakten aanvankelijk geen onderscheid tussen joodse en christelijke gemeenschappen. Al gauw werden de christenen echter van staatswege vervolgd. Later, toen de keizers zich zelf tot het christendom bekeerden, bleven de joodse privileges eerst nog gewaarborgd. Maar de christelijke bendes die aanslagen pleegden op heidense tempels, richtten zich soms ook tegen synagogen, zeker ook onder invloed van bepaalde interpretaties van het Nieuwe Testament ten aanzien van het joodse volk als geheel. "Er hebben in de christelijke wereld - ik zeg niet in de Kerk als zodanig - te lang onjuiste en onterechte interpretaties van het Nieuwe Testament ten aanzien van het joodse volk en hun vermeende schuld de ronde gedaan, die vijandelijke gevoelens ten opzichte van dit volk hebben voortgebracht." Dit soort interpretaties van het Nieuwe Testament zijn door het Tweede Vaticaans Concilie definitief en in hun totaliteit verworpen.
Ondanks de christelijke verkondiging van liefde voor allen, zelfs voor je vijanden, werden door de eeuwen heen minderheden en mensen die in enig opzicht 'anders' waren door de heersende mentaliteit gestraft. Anti-joodse gevoelens in bepaalde christelijke kringen en de kloof die bestond tussen de Kerk en het joodse volk leidden tot een algemeen voorkomende discriminatie, die soms uitliep op verdrijvingen of pogingen tot gedwongen bekering. In een groot deel van de 'christelijke' wereld was de juridische status van mensen die niet christelijk waren tot het einde van de achttiende eeuw niet altijd volledig gewaarborgd. Desondanks hielden de joden door heel de geschiedenis van het christendom heen vast aan hun religieuze tradities en de gebruiken binnen hun gemeenschap. Zij werden daarom met een zekere argwaan en wantrouwen bekeken. In tijden van crisis, als hongersnood, oorlog, pest of sociale spanningen, werd de joodse minderheid soms aangewezen als zondebok en werd zij het slachtoffer van geweld, plundering en zelfs slachtingen.
Rond het einde van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende eeuw hadden de joden in de meeste landen over het algemeen een positie verkregen die gelijk was aan die van andere burgers en bekleedde een aantal van hen invloedrijke functies in de samenleving. Maar in diezelfde historische context, met name in de negentiende eeuw, vatte er een vals en verhevigd nationalisme post. In een klimaat van ingrijpende sociale veranderingen werden de joden er vaak van beschuldigd naar verhouding te veel invloed te hebben. Zo begon zich in het grootste deel van Europa een meer of minder sterke vorm van anti-judaïsme te verspreiden, die in wezen meer van sociologische en politieke dan van godsdienstige aard was.
Tegelijkertijd staken er theorieën de kop op die de eenheid van het menselijk ras ontkenden en beweerden dat er een oorspronkelijke ongelijkheid tussen de verschillende rassen zou bestaan. In de twintigste eeuw gebruikte het nationaal-socialisme in Duitsland deze ideeën als een pseudo-wetenschappelijke basis voor het onderscheid tussen de zogenaamde Noords-Arische rassen en naar hun idee inferieure rassen. Verder versterkte zich in Duitsland een extreme vorm van nationalisme naar aanleiding van de nederlaag van 1918 en de zware maatregelen die door de overwinnaars waren opgelegd, met als gevolg dat velen het nationaal-socialisme als een oplossing voor de problemen van hun land beschouwden en hun politieke medewerking aan deze beweging verleenden.
De Kerk in Duitsland reageerde met een veroordeling van racisme. Die veroordeling klonk het eerst in de prediking van enkele geestelijken, in de verkondiging van de Katholieke bisschoppen en in de geschriften van Katholieke journalisten. Al in februari en maart 1931 publiceerden Kardinaal Bertram van Breslau, Kardinaal Faulhaber en de bisschoppen van Beieren, de bisschoppen van de provincie Keulen en die van de provincie Freiburg pastorale brieven waarin zij het nationaal-socialisme en daarmee verbonden verheerlijking van ras en staat veroordeelden.
De bekende Adventspreken van Kardinaal Faulhaber in 1933, het jaar waarin het nationaal-socialisme aan de macht kwam, waarbij niet alleen Katholieken maar ook protestanten en joden aanwezig waren, verwoordden een duidelijke afwijzing van de antisemitische nazi-propaganda.
Na de Kristallnacht bad Bernhard Lichtenberg, proost van de kathedraal van Berlijn publiekelijk voor de joden. Hij zou later sterven in Dachau en is zalig verklaard.
Ook Paus Pius XI sprak een ernstige veroordeling van het nazi-racisme uit in zijn encycliek
Mit brennender Sorge die op Passiezondag 1937 in de Duitse kerken werd voorgelezen, een stap die aanslagen en strafmaatregelen tegen geestelijken tot gevolg had. In een toespraak tot een groep Belgische pelgrims verklaarde Pius XI op 6 september 1938: "Antisemitisme is onaanvaardbaar. In geestelijk opzicht zijn wij allen Semieten."
Pius XII waarschuwde in zijn allereerste encycliek, Summi Pontificatus van 20 oktober 1939, tegen theorieën die de eenheid van het menselijk ras ontkenden, alsmede tegen de verheerlijking van de staat, hetgeen volgens hem zou leiden tot een ware "tijd van duisternis".
HOOFDSTUK 4 - Nazistisch antisemitisme en de Shoah
4 We mogen dus niet het verschil uit het oog verliezen tussen het antisemitisme, dat is gebaseerd op theorieën die in strijd zijn met de leer van de Kerk ten aanzien van de eenheid van het menselijk ras en de gelijkwaardigheid van alle rassen en volken, en de reeds lange tijd bestaande gevoelens van wantrouwen en vijandigheid die we aanduiden als anti-judaïsme, waaraan helaas ook christenen zich schuldig hebben gemaakt.
De nationaal-socialistische ideologie ging nog verder, in de zin dat zij weigerde een transcendente werkelijkheid te erkennen als de bron van het leven en het criterium voor het moreel goede. Bijgevolg eigende een groep mensen en de daarmee verbonden staat zich een absolute status toe en besloten zij een einde te maken aan het bestaan van het joodse volk, een volk dat geroepen was om te getuigen van de ene God en de Wet van het Verbond. Op het niveau van theologische beschouwingen kunnen we het feit niet uit de weg gaan dat een groot deel van de nazi-partij zich niet alleen afkerig toonde van het idee van een goddelijke Voorzienigheid die ingreep in menselijke aangelegenheden, maar zelfs blijk gaf van een regelrechte haat jegens God zelf. Die houding leidde logischerwijs ook tot een afwijzing van het christendom en de wens om de Kerk vernietigd te zien of op zijn minst onderworpen aan de belangen van de nazi-staat.
Het was deze extreme ideologie die de basis vormde voor de genomen maatregelen om de joden eerst uit hun huis te verdrijven en vervolgens uit te roeien. De Shoah was het werk van een door en door modern neo-heidens regime. Het antisemitisme van dit regime had zijn wortels buiten het christendom en heeft bij het nastreven van zijn doelstellingen niet geaarzeld om ook de Kerk te bestrijden en haar leden te vervolgen.
Men kan zich echter afvragen of de nazi-vervolging van de joden niet werd vergemakkelijkt door de anti-joodse vooroordelen die in het hart en de geest van sommige christenen leefden. Maakten de anti-joodse gevoelens onder christenen hen minder gevoelig of zelfs onverschillig voor de vervolgingen die door het nationaal-socialisme tegen de joden werden ondernomen toen het aan de macht kwam?
Bij ieder antwoord op deze vraag moet in aanmerking worden genomen dat we hier te maken hebben met de geschiedenis van opvattingen en denkwijzen van mensen, die aan allerlei invloeden onderhevig zijn. Bovendien waren veel mensen zich in het geheel niet bewust van de Endlösung die tegen een geheel volk werd uitgevoerd. Anderen vreesden voor zichzelf en hun dierbaren. Sommigen maakten misbruik van de situatie en weer anderen werden gedreven door afgunst. Het antwoord op de vraag dient per geval gegeven te worden. Om dat te kunnen doen, moeten we weten wat mensen in een bepaalde situatie precies bewoog.
Aanvankelijk trachtten de leiders van het Derde Rijk de joden te verdrijven. Helaas waren de regeringen van een aantal westerse landen met een christelijke traditie, waaronder enkele landen in Noord- en Zuid-Amerika, te terughoudend in de openstelling van hun grenzen voor de vervolgde joden. Hoewel zij niet konden voorzien hoe ver de nazi's in hun misdadige bedoelingen zouden gaan, waren de politieke leiders van die landen wel op de hoogte van de grote problemen en gevaren waaraan de joden die binnen de grenzen van het Derde Rijk woonden, blootstonden. Het onder die omstandigheden sluiten van de grenzen voor joodse immigranten legt, of het nu werd ingegeven door anti-joodse gevoelens van vijandigheid of wantrouwen, door politieke lafheid of kortzichtigheid of door nationale zelfzucht, een zware last op het geweten van de betreffende autoriteiten.
In de landen waar de nazi's hun massale deportaties uitvoerden, had de wreedheid waarmee deze gedwongen transporten van hulpeloze mensen gepaard ging, het ergste moeten doen vermoeden. Hebben christenen alle mogelijke hulp verleend aan hen die werden vervolgd en in het bijzonder aan de vervolgde joden?
Velen hebben dat wel gedaan, maar sommigen niet. Zij die wel alles hebben gedaan wat ze konden om het leven van joden te helpen redden en daarbij zelfs hun eigen leven op het spel zetten, mogen niet vergeten worden. Tijdens en na de oorlog hebben joodse gemeenschappen en joodse leiders hun dank betuigd voor alles wat er voor hen gedaan was, inclusief hetgeen Paus Pius XII persoonlijk of via zijn vertegenwoordigers heeft gedaan om het leven van honderdduizenden joden te redden.
Vele katholieke bisschoppen, priesters, religieuzen en leken zijn om deze reden door de staat Israël geëerd.
Toch was - dat heeft paus Johannes Paulus II ook erkend - afgezien van die moedige mannen en vrouwen, het geestelijke verzet en de concrete actie van andere christenen niet wat men van de volgelingen van Christus had mogen verwachten. Het valt niet te zeggen hoeveel christenen in landen die door de nazi's of hun bondgenoten werden bezet of overheerst, ontzet waren door het verdwijnen van hun joodse buren, maar eenvoudigweg niet sterk genoeg waren om hun protest te laten horen. Voor christenen moet deze zware gewetenslast van hun broeders en zusters uit de Tweede Wereldoorlog een oproep tot boetedoening zijn.
Wij betreuren de fouten en de nalatigheid van deze zonen en dochters van de Kerk ten diepste. We scharen ons achter de woorden van de verklaring Nostra Aetate van het Tweede Vaticaans Concilie, die in ondubbelzinnige bewoordingen stelt: "Indachtig het met de joden gemeenschappelijk erfdeel en gedreven niet door politieke overwegingen maar door godsdienstige evangelische liefde, betreurt de Kerk, die alle vervolgingen tegen wie ook verwerpt, bovendien de haat, de vervolgingen en de uitingen van antisemitisme die, wanneer en door wie ook tegen de joden zijn gericht."
We wijzen op en houden vast aan de woorden van paus Johannes Paulus II in zijn toespraak tot de joodse gemeenschap in Straatsburg in 1988: "Ik spreek hier bij u opnieuw de strengst mogelijke veroordeling uit over het antisemitisme en racisme, die in strijd zijn met de principes van het christendom."
De Katholieke Kerk wijst derhalve iedere vervolging van een volk of groep mensen, waar en wanneer dan ook, af. Ze veroordeelt alle vormen van volkerenmoord en de racistische ideologieën waaruit die voortkomen. Terugkijkend op deze eeuw zijn wij diep bedroefd over het geweld dat hele volken en landen in zijn greep gehad heeft. We wijzen in het bijzonder op de afslachting onder de Armeniërs, de talloze slachtoffers in de Oekraïne in de jaren dertig, de volkerenmoord op de zigeuners, die ook voortkwam uit racistische ideeën, en soortgelijke tragedies die zich hebben afgespeeld in Amerika, Afrika en de Balkan. Noch vergeten wij de miljoenen slachtoffers van de totalitaire ideologie in de Sovjetunie, in China, Cambodja en andere landen. Noch kunnen we het drama in het Midden-Oosten vergeten, waarvan de details bekend zijn. En ook op het moment dat wij deze beschouwing geven, "worden vele mensen nog altijd het slachtoffer van hun broeders".
Rome, 16 maart 1998
Kardinaal Edward Idris Cassidy, voorzitter
Zijne hoogwaardige excellentie Pierre Duprey, vice-voorzitter
De eerwaarde Remi Hoeckman, o.p., secretaris
Abonneren op:
Posts (Atom)